Na Wiśle wystrzeliły żagle i szumi nurt, i śpiewa wiatr, odsłonił się w oddali nagle odmyty z lodów świat. Przesiana słońcem siwa przestrzeń, daleka wieś i zwały chmur, i cisza leży jak w orkiestrze, nim tonów buchnie chór. Paruje ziemia słodkim sokiem i na topolach dwóch zielonym wykwitł już obłokiem przejrzystych listków puch. Jakieś kałuże … Przeczytaj wiersz
Marsz — marsz — człap — człap — Błoto — błoto — błoto — błoto — Dziurawe buty, śmierdzące onuce, Schlapane portki, schlastane pyski. We krwi się je spierze — krew je przepłucze, Bój niedaleki, postój niebliski Marsz — marsz — człap — człap. — Chlupią kałuże, pluszczą kałuże, Kapie błoto z przydrożnych drzew, Skorupa … Przeczytaj wiersz
Piszą: król Agatokles gdy swoim cześć sprawiał, Miedzy złote naczynie zawsze glinę stawiał, Tak mieszając ubóstwo z bogactwy hardymi; A przyczynę powiadał tę przed gośćmi swymi: „Ja, którego Bóg sławą i państwem ozdobił, Pomnie, iże mój ojciec z gliny garnce robił”. O, szczęśliwy, kto stanu dostawszy wielkiego, Pomni, czym był, i baczy moc szczęścia zmiennego.
Na nędzną ziemię racz mieć wzgląd, Panie, Którego ten świat trzyma staranie. Sprawę rąk Twoich, część niewzgardzoną Wichrzy Fortuna burzą szaloną; Ślepa, prócz braku rozsiewa szkody. O, wżdy chciej kiedy jej wściągnąć wody, Ojcze łaskawy! A pokój, który Niebo i wielbią anielskie chóry, Niech naród ludzki sprawuje wiecznie, Aby imię Twe chwalił bezpiecznie.
Pani to wszytkiego: Sprawa świata tego Jej jest poruczona; Fortuna rzeczona. Nic przez niej syn Maje, Co mu dani daje Człowiek zyskiem żywy, Mars, rozlać krew chciwy, U niej w ręku stoi. I ten się jej boi, Co go Wenus pali, I on też ją chwali, Co z swej pracej żywię Z potem i ściśliwie. … Przeczytaj wiersz
Dziecię jest, ale Nie będzie w cale Ten, kto go zgardzi. Bogowie hardzi Skakać musieli Tam, gdzie nie chcieli. Kiedy on raczył, Wnetki zabaczył Król swego stanu: Pan to jest panu! Płacy, zwierz, ryby, Wszytcy bez chyby Służą mu zawżdy; A człowiek każdy, Ten go zepsuje, Gdy nie próżnuje.
W noc czarną, pędząc w góry szalony i blady, Jęknąłem, przeklinając zbiegłe marzeń duchy — I wzruszyłem mą skargą palącą bór głuchy, Powtórzyły ją świerków posępne gromady. I z piersi skał wyrwałem jęk, współczucia ślady, Zawodziły nade mną gór płaczek łańcuchy, Biadały głucho szczyty, nocne gwiazd pastuchy, I otchłań mi wtórzyła: bez rady!… bez rady!… … Przeczytaj wiersz
Czemu, gdy księżyc wschodzi, jak mara spłoszona Staw stopionych szafirów w gór zapada spody, I źrenica Tatr, oko marzącej przyrody, Spuszcza rzęsy mgieł — tonie wśród pomroku łona? A księżyca twarz dziwna, smutna, zamyślona Wstrzymuje bieg tułaczy między skał obwody, Patrzy długo w zakryte mgłą jeziora wody, I blednie coraz bardziej — a nad ranem … Przeczytaj wiersz
Śpi Rzym słowiański, śpi stu wież stolica, Mgłami przeszłości osłoniwszy lica; Na Kapitolu śpi lud marmurowy, W pałacach drzemią patrycjuszów głowy, Sen grzebie gniazda zbytku i ubóstwa, W świątyniach nawet zdrzemnęły się bóstwa. Śpiąca stolico! Przeszłość marzysz błogą, A nowożytny świat nową mknie drogą; Ty śnisz minione starej sławy mary, Rozbitą wielkość, przebrzmiałe fanfary, Ty … Przeczytaj wiersz
Stanąłem na przełęczy… świat czarów pode mną! Wzrok zdumiony weń topię – podziw duszę tłoczy… Dołem – stawy czernieją, jak piór pawich oczy, W górze – pieśń! … ale myślą stworzona nadziemną. Pieśń runami granitów pisana przede mną! Skamieniały sen Stwórcy, dumny sen, uroczy! Tam – ku krańcom pustyni gwiazda dnia się toczy, Płoną szczyty … Przeczytaj wiersz
W dali!… jakby ciągnący ławą huf kresowy, Z gwiazdami na szyszakach, z proporcem obłoków Zakamieniał, dotarłszy aż do nieba stoków, Tak Tatry ciemnym murem zwarły dumne głowy! Wielki jak sny młodości – mroźny kraj śniegowy! Gdzie król burz – halny orkan – błądzi w szacie mroków, Gdzie wiszą gniazda orłów, gromów i potoków, Gdzie mistrz … Przeczytaj wiersz
Gdy ból milionów długi i przewlekły Twoją pierś młodą obrał za swe gniazdo, Żłobiąc na czole cierniem wieszcza znamię — Gdy oczy tłumów mgły zwątpień powlekły, W próżnym pościgu za nadziei gwiazdą I gdy opadło w dół bezsilne ramię — Ty, dróg szukając błędnym życia rzekom, Z którymi serce płomienne się wiodło, I skostniałego świata … Przeczytaj wiersz
Los go rzucił na skałę nieczułą a hardą; Wsród kurhanów praczasu, wśród górskich rozłomów Ćwierć wieku ten świerk pośród śniegów, burz i gromów Prowadził bój rozpaczny o swą bytność twardą. Gór tytany nań patrzą z kamienną pogardą On, młodzieniec, żyjący pył, atom atomów, Życie wszczepiać chce pośród ich martwych ogromów, Ku słońcu dąży głową młodą, … Przeczytaj wiersz
Dusza jest regionem bez określonych granic: nie jest pewne czy preria może ją wyrazić a dystans wyznaczyć: sunie (dopasowując się) jak masa kontynentu tam, gdzie może wzlecieć najwyżej, rozbudowując swą najgłębszą, okrywającą podstawę (dokładnie proporcjonalną): nie sunie w jednym kierunku: istnieje linia podziału: są systemy rzeczne jak cienie zimowych drzew na wzgórzach: dopływy, cieki, wysokie … Przeczytaj wiersz
Śpimy, a sen chory odpoczynek nam truje; Wstajemy – dzień cały psuje myśl uparta, Śmiejąc się i płacząc, każdy tęskni, czuje, Troski precz odrzuca albo tuli czarta. I czy to jest radość, czy też żałowanie, Droga ich odejścia wciąż drogą wolności, Dzień wczorajszy nigdy jutrem się nie stanie, Bo też nic nie przetrwa oprócz niestałości!
Powiedz, złotoskrzydła gwiazdo, Roziskrzona nocną jazdą, Gdzie w otchłani twoje gniazdo, W którym lotki zwijasz? Powiedz mi, księżycu srebrny, Wagabundo dróg podniebnych, W jakiej norze płaszczem zgrzebnym Do snu się układasz? Wietrze, coś się zwlókł w te strony Jak syn z domu wypędzony, Czy masz swe tajemne schrony W gąszczach i fal grzywach? tłumaczenie Juliusz … Przeczytaj wiersz
Podróżnik wracający z starożytnej ziemi Rzekł do mnie: — Nóg olbrzymich z głazu dwoje sterczy Wśród puszczy bez tułowia. W pobliżu za niemi Tonie w piasku strzaskana twarz. Jej wzrok szyderczy, Zacięte usta, wyraz zimnego rozkazu — Świadczą, iż rzeźbiarz dobrze na tej bryle głazu Odtworzył skryte żądze, co, choć w poniewierce, Przetrwały rękę mistrza … Przeczytaj wiersz
Gdy ktoś lampę roztrzaska, W ciemnym pyle światło jej kona; Gdy wiatr chmurę rozwieje, Gaśnie tęcza w niebie rozjarzona. Kiedy zerwie się struna, W zapomnieniu ginie pieśń zaczęta; Kiedy usta zamilkną, Słów najdroższych nikt już nie pamięta. Gasną blaski i tony, Kiedy zniszczył los lampę i lutnię: Tak i w sercu nie zabrzmi Żadna pieśń, … Przeczytaj wiersz
Muzyka, gdy już nie dźwięczy Głos, wibruje wciąż w pamięci; Woń, gdy fiołki zwiędną, ściśle Przetrwa w pobudzonym zmyśle. Róże ścięte? — spójrz, tych dwoje Śpi na łożu z płatków; twoje Sny, gdy skryje cię mogiła, Miłość będzie dalej śniła.
I. Aniele nocy! leć ponad wodami! Nad fale zachodu! Wypłyń z otchłani wschodnich, gdzie z gwiazdami, Dokąd nam światłość dnia jasno świeciła Snyś-ty straszliwe i błogie roiła! O piękna! Cicha! Wśród twego pochodu Chodź prędzej do mnie! II. Owiń się w kwefy twe szare, twe mgliste! Gwiazdami olśniona! Wężów twych chmurą osłoń dnia jasności, Całuj … Przeczytaj wiersz
Źródła spływają się w rzece A rzeki znów — w oceanie; Niebo ma w swojej opiece Wichrów radosne splątanie; Oddzielnych przedmiotów rzesza Boską decyzją tajemną Spotyka się, łączy, miesza — A ty — nie złączysz się ze mną? Spójrz, góry całuje słońce, Fale brzeg biorą w objęcia; Kwiat innym kwiatom na łące Nie skąpi choćby … Przeczytaj wiersz