Liryka pośrednia to rodzaj liryki, w której podmiot liryczny wyraża swoje uczucia, myśli i przeżycia w sposób mniej bezpośredni, często ukrywając je za pomocą obrazów, symboli, metafor lub poprzez opis innych postaci czy sytuacji. W tym rodzaju liryki podmiot liryczny jest mniej lub bardziej ukryty, nie mówi wprost o swoich emocjach, lecz posługuje się pośrednimi środkami wyrazu, które pozwalają odbiorcy na ich interpretację. W ramach tego typu liryki wyróżniamy dwie odmiany: lirykę opisową, która koncentruje się na opisie, na przykład krajobrazu, oraz lirykę sytuacyjną, w której pojawiają się elementy narracyjne i dialogi. Liryka sytuacyjna znajduje się na granicy liryki i epiki, łącząc cechy obu tych rodzajów literackich.
W liryce pośredniej często stosowane są różne formy artystycznego dystansu, a uczucia i przeżycia podmiotu mogą być wyrażane za pośrednictwem opisu natury, wydarzeń czy dialogów z innymi postaciami. Ten typ liryki pozwala na większą interpretację, zmusza odbiorcę do głębszego przemyślenia treści utworu. Liryka pośrednia bywa szczególnie obecna w poezji klasycznej, symbolicznej oraz modernistycznej.
Chytrze bydlą z pany kmiecie, Wiele sie w jich siercu plecie. Gdy dzień panu robić mają, Częstokroć odpoczywają. A robią silno obłudnie: Jedwo wynidą pod południe, A na drodze postawają, Rzekomo pługi oprawiają; Żelazną wić doma słoży, A drzewianą na pług włoży; Wprzągają chory dobytek, Chcąc zlechmanić ten dzień wszytek — Bo umyślnie na to … Przeczytaj wiersz
Noc czarna, srebrna noc. Świat nieskończony W czasie i przestrzeni. Pośrodku Droga Mleczna. Któż po niej przechodzi? To przechodzi ludzkie pojęcie.
Nad wodą wielką i czystą Stały rzędami opoki, I woda tonią przejrzystą Odbiła twarze ich czarne; Nad wodą wielką i czystą Przebiegły czarne obłoki, I woda tonią przejrzystą Odbiła kształty ich marne; Nad wodą wielką i czystą Błysnęło wzdłuż i grom ryknął, I woda tonią przejrzystą Odbiła światło, głos zniknął. A woda, jak dawniej czysta, … Przeczytaj wiersz
Methinks I see… — Where?… — In my mind’s eye Shakespeare. Zdaje mi się, że widzę… Gdzie? Przed oczyma duszy mojej. Słuchaj, dzieweczko! — Ona nie słucha. — To dzień biały! to miasteczko! Przy tobie niema żywego ducha: Co tam wkoło siebie chwytasz? Kogo wołasz, z kim się witasz? — Ona nie słucha. — … Przeczytaj wiersz
Już góra z piersi mgliste otrząsa chylaty, Rannym szumi namazem niwa złotokłosa, Kłania się las i sypie z majowego włosa, Jak z różańca chalifów, rubin i granaty. Łąka w kwiatach, nad łąką latające kwiaty, Motyle różnofarbne, niby tęczy kosa, Baldakimem z brylantów okryły niebiosa; Dalej szarańcza ciągnie swój całun skrzydlaty. A kędy w wodach skała … Przeczytaj wiersz