Wzrok myślom okrywa czarowne obrazy. KAROL NODIER. I. O jak lubię pogodne i jasne wieczory! Czy, gdy objęte w boru gęstego pokrycie, Dalekie złocą klasztory, Czy gdy lawy ogniste, do poziomu boków Stawiają, i promienie łamią na błękicie O Archipelag obłoków. Oto sto chmur ruchomych na niebie widzimy! W górze nagromadzone, wiatr tchnieniem rozpryska, Przybiérają … Przeczytaj wiersz
W zachodu krwawych, ostatnich promieniach, Pragnący śmierci — nie czekam już na nic. I znów dzień wstaje, brzask bije z otchłani, Powraca męka codzienna istnienia. Chciałem zło rzucić i dobro zostawić, Poznałem śmierci trwogę i nadzieję — I znów powracam, by patrzeć, jak dnieje, By zło przeklinać, dobru błogosławić. Boże mój, Boże — Panie nieomylny … Przeczytaj wiersz
Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały I swoim blaskiem ożywia różanym, W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały Dozwala kwiatom rozkwitnąć wiośnianym I wyprowadza z martwych głazów łona Coraz to nowe na przyszłość nasiona. Miłość jak słońce: barwy uroczemi Wszystko dokoła cudownie powleka; Żywe piękności wydobywa z ziemi, Z serca natury i z serca człowieka I … Przeczytaj wiersz
Zachodzi słońce. Cedry wzgórza Ze skał w wieczorną szumią dal, Na brzeg wynosi gniewna burza Korale z głębi fal… Spojrzały cedry — nurty… morze…. Korale wicher wzdłuż i wszerz Po górach rozsiał, po ugorze, Jak deszcze krwawych łez. I słyszą, jak omdlałe w sile Odmęty cichną, kona szum — Hen rozsiał zachód na trzy mile … Przeczytaj wiersz
Zachód słońca zaślepiający dzień Moje oczy widzą złoto Ale wzrok zawrca w głąb Widzę tylko biblijną czerń, bez gwiazd Błękit lodu, srebro nieba przemienia się w szarość W szarość nadziei, która trwa przez lata Tylko biblijna czerń, bez gwiazd Stary przyjaciel miłosierny okrutnie wykrzywił uśmiech zasygnalizował pustkę Dla mnie Biblijna czerń, bez gwiazd
Za darmo nie dostaniesz nic ładnego zachód słońca jest za darmo a więc nie jest piękny ale żeby rzygać w klozecie lokalu prima sorta trzeba zapłacić za wódkę ergo klozet w tancbudzie jest piękny a zachód słońca nie a ja wam powiem że bujda widziałem zachód słońca i wychodek w nocnym lokalu nie znajduję specjalnej … Przeczytaj wiersz
Wawel płonie — różowo-fiołkowo-przeźroczy. Szyby żegnają słońce, które w dół się toczy, krzyczą swój zachwyt wspólny, złocisty i ślepy, wśród mgieł słodkich jak chińskie bladobarwne krepy… Oto święto na zamku — święto pięciu minut, wśród murów z ametystu i murów z rubinu. W komnatach, gdzie zawisły różowe opary, chodzą króle, królowe, siedzi Zygmunt Stary. — … Przeczytaj wiersz
Popatrz na zachód słońca Wyspy płoną w płynącym pochodzie panując nad kremowo-zielonym morzem. Wyspy w ogniu! Wyspy jak pochodnie! Wyspy w triumfalnym pochodzie! W głębi błyska ciemny las podstępny, zazdrosny – egzaltowany, stojący w szeregu, triumf za triumfem… nieszczęsne pasma lasu w bladej mgle schwytane, uniesione – łączące się z majestatem. Gloria! Triumf! Klęczące, lwie … Przeczytaj wiersz