Adam Mickiewicz

MIRZA I PIELGRZYM MIRZA Zmów pacierz, opuść wodze, odwróć na bok lica! Tu jeździec końskim nogom swój rozum powierza; Dzielny koń! patrz, jak staje, głąb okiem rozmierza, Uklęka, brzeg wiszaru kopytem pochwyca I zawisnął — Tam nie patrz! tam spadła źrenica, Jak w studni Al-Kahyru, o dno nie uderza. I ręką tam nie wskazuj, nie … Przeczytaj wiersz

MIRZA Spojrzyj w przepaść — niebiosa, leżące na dole, To jest morze; śród fali, zda się, że ptak-góra, Piorunem zastrzelony, swe masztowe pióra Roztoczył kręgiem, szerszym, niż tęczy półkole, I wyspą śniegu nakrył błękitne wód pole. Ta wyspa, żeglująca w otchłani — to chmura! Z jej piersi na pół świata spada noc ponura; Czy widzisz … Przeczytaj wiersz

Lubię poglądać, wsparty na Judahu skale, Jak spienione bałwany, to w czarne szeregi Ścisnąwszy się, buchają, to, jak srebrne śniegi, W milijonowych tęczach kołują wspaniale. Trącą się o mieliznę, rozbiją na fale, Jak wojsko wielorybów zalegając brzegi, Zdobędą ląd w tryumfie i, napowrót zbiegi, Miecą za sobą muszle, perły i korale. Podobnie na twe serce, … Przeczytaj wiersz

Biedny jastrząb! śród niebios porwała go chmura, W obcy zaniosła żywioł i dalekie strony, Morską przesiąkły rosą, wichrami znużony, Śród ludzi na tym maszcie roztoczył swe pióra. Lecz go żadna bezbożna nie pochwyci ręka, Bezpieczny, jakby siedział na leśnej gałęzi; On jest gościem. Giowanno; kto gościa uwięzi, Jeżeli jest na morzu, niech się burzy lęka. … Przeczytaj wiersz

MIRZA DO PIELGRZYMA Tu z winnicy miłości niedojrzałe grona Wzięto na stół Allaha; tu perełki Wschodu, Z morza uciech i szczęścia, porwała zamłodu Truna, koncha wieczności, do mrocznego łona. Skryła je niepamięci i czasu zasłona; Nad niemi turban zimny błyszczy śród ogrodu, Jak buńczuk wojska cieniów, i ledwie u spodu Zostały, dłonią giaura wyryte, imiona. … Przeczytaj wiersz

W kraju wiosny, pomiędzy rozkosznemi sady, Uwiędłaś, młoda różo! bo przeszłości chwile, Ulatując od ciebie, jak złote motyle, Rzuciły w głębi serca pamiątek owady. Tam, na północ, ku Polsce, świecą gwiazd gromady — Dlaczegóż na tej drodze błyszczy się ich tyle? Czy wzrok twój, ognia pełen, nim zgasnął w mogile, Tam wiecznie lecąc, jasne powypalał … Przeczytaj wiersz

Jeszcze wielka, już pusta Girajów dziedzina! Zmiatane czołem baszów ganki i przedsienia, Sofy, trony potęgi, miłości schronienia, Przeskakuje szarańcza, obwija gadzina. Skróś okien różnofarbnych powoju roślina, Wdzierając się na głuche ściany i sklepienia, Zajmuje dzieło ludzi w imię przyrodzenia I pisze Balsazara głoskami: «RUINA.» W środku sali wycięte z marmuru naczynie; To fontanna haremu, dotąd … Przeczytaj wiersz

Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei, Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki, Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki, Słońce krwawo zachodzi, z niem reszta nadziei. Wicher z tryumfem zawył, a na mokre góry, Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu, Wstąpił jenijusz śmierci i szedł do okrętu, Jak żołnierz, szturmujący w połamane mury. … Przeczytaj wiersz

Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła, Majtek wbiegł na drabinę, gotujcie się, dzieci! Wbiegł, rozciągnął się, zawisł w niewidzialnej sieci, Jak pająk czatujący na skinienie sidła. Wiatr! — wiatr! — Dąsa się okręt, zrywa się z wędzidła, Przewala się, nurkuje w pienistej zamieci, Wznosi kark, zdeptał fale i skróś niebios leci, Obłoki czołem sieka, … Przeczytaj wiersz

Rzeźwią się wiatry, dzienna wolnieje posucha, Na barki Czatyrdachu spada lampa światów, Rozbija się, rozlewa strumienie szkarłatów I gaśnie. Błędny pielgrzym ogląda się, słucha: Już góry poczerniały, w dolinach noc głucha, źródła szemrzą jak przez sen na łożu z bławatów; Powietrze tchnące wonią, tą muzyką kwiatów, Mówi do serca głosem tajemnym dla ucha. Usypiam pod … Przeczytaj wiersz

Rozchodzą się z dżamidów pobożni mieszkańce, Odgłos izanu w cichym gubi się wieczorze, Zawstydziło się licem rubinowym zorze, Srebrny król nocy dąży spocząć przy kochance. Błyszczą w haremie niebios wieczne gwiazd kagańce, Śród nich po safirowym żegluje przestworze Jeden obłok, jak senny łabędź na jeziorze: Pierś ma białą, a złotem malowane krańce. Tu cień pada … Przeczytaj wiersz