Adam Mickiewicz, urodzony 24 grudnia 1798 roku w miejscowości Zaosie w pobliżu Nowogródka, zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu (obecnie Stambuł), był wybitnym polskim poetą i publicystą okresu romantyzmu, uważanym za jednego z trzech głównych „wieszczów” tego okresu. Był synem adwokata Mikołaja (który zmarł w 1812 roku) z herbu Poraj i Barbary z Majewskich.
Mickiewicz ukończył studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wileńskiego i w zamian za stypendium pracował jako nauczyciel w Kownie. W 1817 roku był jednym z współzałożycieli tajnego samokształceniowego Towarzystwa Filomatów, co skutkowało jego aresztowaniem i skazaniem na osiedlenie w głębi Rosji w 1823 roku.
W latach 1824-1829 przebywał w Petersburgu, Moskwie i na Krymie, a później wyemigrował do Paryża. Tam wykładał literaturę łacińską na Akademii w Lozannie od 1839 roku, a od 1840 roku literaturę słowiańską w College de France w Paryżu. W 1841 roku związał się z ruchem religijnym A. Towiańskiego. W okresie Wiosny Ludów pełnił funkcję redaktora naczelnego francuskiego dziennika „Trybuna Ludów” i był organizatorem ochotniczego Zastępu Polskiego, dla którego napisał demokratyczny „Skład zasad”.
Pielgrzym Tam! – czy Allah postawił ścianą morze lodu? Czy aniołom tron odlał z zamrożonej chmury? Czy Diwy z ćwierci lądu dźwignęli te mury, Aby gwiazd karawanę nie puszczać ze wschodu? Na szczycie jaka łuna! pożar Carogrodu! Czy Allah, gdy noc chylat rozciągnęła bury, Dla światów żeglujących po morzu natury Tę latarnię zawiesił śród niebios … Czytaj dalej
Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje, Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje, Rozwijać ją jak złotą blachę, gdy się kuje Z ziarna złotego, puszczać ją w głąb, jak nurtuje Źródło pod ziemią, — w górę wiać nią, jak wiatr wieje, Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje, Ludziom … Czytaj dalej
Najpiękniejsza jako anioł z raju, Najpiękniejsza nad wszystkie dziewica; Wzrok jej luby jako słońce w maju, Odstrzelone od modrych wód lica. Pocałunek jej, ach, nektar boski! Jako płomień gubi się w płomieniu, Jak dwóch fletów żeniących się głoski, Ku rajskiemu nastrojone pieniu. Serce z sercem zbiega, zlatuje się, ściska, Lice z licem zbiega się, drży, … Czytaj dalej
Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów; Lasy. doliny, głazy, w kolei, w natłoku U nóg mych płyną, giną, jak fale potoku; Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów. A gdy spieniony rumak nie słucha rozkazów, Gdy świat kolory traci pod całunem mroku, Jak w rozbitym źwierciedle, tak w mym spiekłym oku Snują się … Czytaj dalej
Jakiż to chłopiec piękny i młody? Jaka to obok dziewica? Brzegami sinej Świtezi wody Idą przy świetle księżyca. Ona mu z kosza daje maliny, A on jej kwiatki do wianka; Pewnie kochankiem jest tej dziewczyny, Pewnie to jego kochanka. Każdą noc prawie, o jednej porze, Pod tym się widzą modrzewiem. Młody jest strzelcem w tutejszym … Czytaj dalej