Halina Poświatowska urodziła się 9 maja 1935 r. w Częstochowie, zmarła 11 października 1967 r. w Warszawie. Była jedną z najwybitniejszych polskich poetek XX wieku. Jej twórczość przesycona jest refleksją nad miłością, śmiercią oraz egzystencją.
Poświatowska od dzieciństwa zmagała się z poważną wadą serca, będącą konsekwencją choroby przebytej w czasie II wojny światowej. W wieku 19 lat poślubiła Adolfa Ryszarda Poświatowskiego, który niestety również chorował na serce, w efekcie czego dwa lata później zmarł, a poetka w wieku 21 lat została wdową.
W 1958 roku, dzięki wsparciu Polonii amerykańskiej, przeszła udaną operację serca w Filadelfii. Po rekonwalescencji rozpoczęła studia w Smith College w Berkshires w Northampton, które ukończyła w trzy lata, nie znając wcześniej języka angielskiego. Odrzuciła ofertę studiów doktoranckich na Uniwersytecie Stanforda i wróciła do Polski, gdzie kontynuowała naukę filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Halina Poświatowska zmarła w wieku 32 lat w wyniku powikłań zakrzepowo-zatorowych po drugiej operacji serca, którą przeszła w Warszawie. Pochowana została obok męża na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie.
Poetka debiutowała w 1956 roku w prasie lokalnej, a jej pierwszy tomik poezji, Hymn bałwochwalczy, ukazał się w 1958 roku. W kolejnych latach opublikowała m.in. Dzień dzisiejszy (1963) i Oda do rąk (1966). Pośmiertnie wydano Jeszcze jedno wspomnienie (1968) oraz autobiograficzną Opowieść dla przyjaciela (1967).
Jej poezja charakteryzuje się intelektualną głębią i genialnością w sposobie podejmowania tematów takich jak miłość, śmierć czy kobiecość. W swoich utworach często odwoływała się do postaci historycznych i mitologicznych, a także do własnych doświadczeń życiowych.
Odkąd cię poznałam, noszę w kieszeni szminkę, to jest bardzo głupie nosić szminkę w kieszeni, gdy ty patrzysz an mnie tak poważnie, jakbyś w moich oczach widział gotycki kościół. A ja nie jestem żadną świątynią, tylko lasem i łąką – drżeniem liści, które garną się do twoich rąk. Tam z tyłu szumi potok, to jest … Przeczytaj wiersz
jestem zaczadzona pięknem mojego ciała. patrzyłam dzisiaj na siebie twoimi oczyma. odkryłam miękkie zagięcie ramion znużoną okrągłość piersi które chcą spać i powoli na przekór sobie staczają się w dół. moje nogi rozchylające się oddające bezmiernie aż po krańce których nie ma to co jest mną i poza mną pulsuje w każdym liściu w każdej … Przeczytaj wiersz
Płomieniem który posiadł drewnianą chatę — pijanym pocałunkiem wgryzł się w głąb strzechy. Piorunem — który kocha wysokie drzewa — wodą uwięzioną płasko — wyzwalaną przez niesyty wolności wiatr. Włosami sosny — gładzonym jego ręką — włosami rozśpiewanymi w szaloną wdzięczną pieśń. Ciemną głową topielicy — która palce rozsnuła w poprzek fali — a uśmiech … Przeczytaj wiersz
kiedy kocham to kocham to wiem że kocham całe moje ciało oddane miłości i obserwując najdrobniejsze drgnienia włókien delikatnych w samowiedzy się pogrążam jak w stawie i ta sama wzburzona krew karmi mój mózg i moje piersi i moje myśli wzbierają tak samo jak piersi i myślą przywieram do twego imienia tak jak rękoma przywieram … Przeczytaj wiersz
Jestem Julią mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości miała smak gorzki jak filiżanka ciemnej kawy wzmogła rytm serca rozdrażniła mój żywy organizm rozkołysała zmysły odeszła Jestem Julią na wysokim balkonie zawisła krzyczę wróć wołam wróć plamię przygryzione wargi barwą krwi nie wróciła Jestem Julią mam lat tysiąc żyję —
kiedy umrę kochanie gdy się ze słońcem rozstanę i będę długim przedmiotem raczej smutnym czy mnie wtedy przygarniesz ramionami ogarniesz i naprawisz co popsuł los okrutny często myślę o tobie często pisze do ciebie głupie listy – w nich miłość i uśmiech potem w piecu je chowam płomień skacze po słowach nim spokojnie w popiele … Przeczytaj wiersz