Poezja konfesyjna

Poezja konfesyjna to rodzaj poezji charakteryzujący się osobistym, często intymnym wyznaniem autora. Twórcy sięgający po tę formę poetyckiego wyrazu odsłaniają swoje emocje, traumy, cierpienia i wewnętrzne przeżycia w sposób bezpośredni, nierzadko łamiąc społeczne tabu.

Liryka konfesyjna

Liryka konfesyjna charakteryzuje się autobiograficznością, ponieważ wiersze często powstają w oparciu o osobiste doświadczenia autora. Jest intymna i szczera, poruszając trudne tematy, takie jak depresja, śmierć, relacje rodzinne czy choroby psychiczne. Poeci konfesyjni łamią konwenanse, przełamując społeczne normy i tabu oraz niwelując dystans między sobą a czytelnikiem. Ich twórczość cechuje silne nacechowanie emocjonalne, wyrażające się w surowych i nieupiększonych obrazach. Dominującą formą narracji jest pierwszoosobowa, gdzie „ja” liryczne (podmiot liryczny) zazwyczaj tożsamy jest z autorem.

Poeci konfesyjni

Poeci konfesyjni zwani także poetami zwierzenia jako grupa poetycka uformowali się w latach 50. i 60. XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Do najważniejszych przedstawicieli liryki konfesyjnej należy Sylvia Plath, autorka zbioru Ariel, w którym otwarcie pisała o depresji i myślach samobójczych. Anne Sexton w swojej poezji poruszała tematy macierzyństwa, seksualności i samobójstwa, natomiast Robert Lowell, jako jeden z prekursorów nurtu, zasłynął tomem Life Studies. John Berryman w swoich utworach ukazywał wewnętrzne rozdarcie oraz problemy psychiczne. Do grona poetów konfesyjnych należeli także Theodore Roethke i David Snodgrass.

W swojej często autobiograficznej poezji ukazywali kryzysowe stany psychiczne wynikające z zagrożenia tożsamości lub istnienia, a także refleksje nad problemami społecznymi, politycznymi i egzystencjalnymi we współczesnym świecie.