Gdy w pier­si twej zbu­dzi się iskra boża

Gdy w pier­si twej zbu­dzi się iskra boża
I w pło­mień się roz­dmu­cha, jak wscho­dzą­ca zo­rza,
Gdy w du­szy twej tę­sk­no­ta ci za­ję­czy
Za wszyst­kim, co ze słoń­ca i z tę­czy;
Je­że­li wte­dy ogniem tym wiel­ki i świę­ty
Za­pra­gniesz rzu­cić się w ży­cia od­mę­ty,
Z ży­wio­łem się pie­ścić, ra­mie­niem go pruć,
Każ­dą jego kro­plę przy so­bie czuć;
Je­śli do lu­dzi za­czniesz mó­wić, lecz tą nową,
Do­pie­ro te­raz ci wia­do­mą mową,
O któ­rej my­ślisz, że w tym wiel­kim tłu­mie
Każ­dy ją poj­mie, każ­dy ją zro­zu­mie;
Je­że­li za­czniesz mó­wić, jak­by oni sami
Byli czę­ścią cie­bie, two­imi my­śla­mi,
Jak do gwiazd mó­wisz, któ­re ma fir­ma­ment;
Wten­czas po­wie­dzą ci: to tyl­ko tem­pe­ra­ment!