powiedzmy szesnasta. W pół-
-przymkniętym oku to zbliża się,
to oddala. Biegnie w dół stromym zboczem,
za którym zgrzyta tramwaj.
Dawniej plułem stąd pestkami
w przejeżdżające pociągi. Teraz
ruch powiek: but ze złamanym obcasem,
jak fioletowy jamnik, ociera się
o twarz. (Trochę chłodno,
szarość przekrada się w błękit).
Za plecami niebezpieczna perspektywa
odpływu. Rośnie.
Nie chce się. Jestem,
więc?
Mariusz GrzebalskiWszystko jest rezultatem działania substancji. Domy to kloce, puste w środku. Ciało to smutny wisior i dynda na gwoździu inteligencji bądź głupoty. A głupota jest ostrzejszym gwoździem, przebija cię na wylot i ani nie poczujesz. Ciało poddaje się temu wszystkiemu z charakterystycznym dla siebie entuzjazmem….
Tak żywe niegdyś błękity Cieniami zaszły szaremi, Jakiś duch mgłami spowity Zimną dłoń kładzie na ziemi. Przez mgieł przejrzyste zasłony Przegląda postać widziadła, Wzrok jakby mgłami zaćmiony, Twarz chłodna, smutna, wybladła. Na czole wieniec sczerniały Kropelki sączy wilgotne… Po kwiatach, co się rozwiały, Zostały ciernie…