O Źelonym oku

 „Źelone oko“ napisał Tytus Czyżewski t. zn.

myśląc o pszewrotnośći koloruw, linji i formy. W świeće wszystko żyje i wszystko ma swoją wartość. Co ńe żyje — ńe istńeje, a co ńe istńeje ńema ańi formy, ańi barwy.
 „Koćą serenadę“ napisałem  „nathńony“  pszez uczuće miłosne pewnego koczura starego znajomego mej znajomej kotki.
 Miłość u zwieżąt odbywa śę z furrorem i z bezpośredńośćą Instynktu.
 „Pastorałki“ moje są reminiscencją podtatszańskiej wśi rodźinnej (z lat dźećinnyh), na kturą spadł obfity śńeg grudńowy

 „Śpiewające domy“ to „poemat“ kszywośći linji i miary. Wszystko tańczy w europejskiej hući powojennej.
 Domy śmieją śę z ludźi, a ludźe płaczą nad swoją głupotą.
 Dźeći śmieją śę z rodźicuw.
 „Melodja tłumu“ jest to poemat ńepokoju, albo denerwujący misz-masz paryskiego bulwaru (bul-miszlu), na kturym znalazła śę moja osobistość (polskiego artysty bez steru i kotwicy).
 „Le soir d’ amour“ jest to szczękańe zembami pszed „tem“ — co „potem“ staje śę zwykłą banalnośćą.
 „Elektryczne wizje“ — zmehańizowany poemat.
 Człowiek spłodźił i rozpętał mahinę, ktura kiedyś zabije go, albo wywyższy.
 Zbudujemy maszyny — pojedźemy na gwiazdy, aby obserwować słońce.
 Słońce zdźiwi śę skąd człowiek nabrał „tyle“ rozumu.
 Człowiek zbuduje mehańiczne słońce.
 Stare słońce — to stara poczćiwa maszyna.
 Kohajmy słońce i ńe wygadujmy na ńego poza oczami.
 Pszyszły człowiek, to elektryczna maszyna — czuła, skomplikowana, a prosta w stylu.

.                     .                       .                     .                     .                      .

Rużńi krytycy pisali o „Źelonym oku“ rużne żeczy.
 Krytycy piszący w gazetah o „poezji“ zgadzali śę prawie wszyscy na jedno, — że moje poezje są złożone z minimum „talentu“, natomiast malarstwo moje uważali za żecz „epokową“.
 Naodwrut — krytycy piszący w gazetah o „sztukah plastycznyh“ zgadzali śę prawie wszyscy na jedno, że poezje moje są „epokowe“ (?!), a malarstwo moje jest „ńedołężne“, bez „rysunku“ i „koloru“.
 Wiedząc jednak z doświadczeńa, że w polskiej praśe najlepsze artykuły o polityce piszą inżyńerowie i muzycy, o rolńictwie i ogrodńictwie — generałowie, o handlu — poeći, o poezji — prawńicy i lekaże, o medycyńe — profesorowie językuw starożytnyh (greka, łaćina), o grece i łaćińe — profesorowie rysunkuw, o sztukah plastycznyh — doktorowie weterynarji, geologji i nauk politycznyh.
 Z tego powodu jestem o moje „Źelone oko“ i o moje malarstwo zupełńe spokojny.
 Kohajće elektryczne maszyny, żeńće śę z nimi i płodźće Dynamo-dźeći — magnetyzujće i kształćće je, aby wyrosły na mehańicznyh obywateli.
 Tego wam życzy wasz poeta bez „skszydeł“ i malaż bez „farby“.