Lecz MIŁOŚĆ, sama miłość, pięknem spromienioną
I godną jest przyjęcia. Ogień żarem pała,
Czyli świątynia gore, czy len; światłość biała
Jednako, czy chwast płonie, czy cedru bierwiono.
A miłość ogniem żywym. Jeśli prawdę oną
Ja kocham ciebie, mówię… patrz!… tobiem się stała
Przeobrażona w oczach, niemylna mię chwała
Stroi, świadomą blasku nowych zórz, co płoną
Z lic mych ku twoim. Choćby najlichsze stworzenie
Kochało, nic w miłości lichego: w tej porze
Ci, co Boga miłują, u Boga są w cenie.
I to, co czuję, błyskiem larwę kształtu zmoże —
Tego, czem jestem: jasne okazuje lśnienie,
Jako Miłość uzacnia wielkie dzieło Boże.