Siergiej (Sergiusz) Aleksandrowicz Jesienin urodził się 3 października 1895 roku we wsi Konstantinowo w powiecie riazańskim, guberni riazańskiej Imperium Rosyjskiego (obecnie rejon rybnowski, obwód riazański) w rodzinie chłopskiej. Jego ojcem był Aleksander Nikiticz Jesienin (1873-1931), a matką Tatiana Fiodorowna (z domu Titowa, 1875-1955). Oboje jego rodzice spędzali większość czasu szukając pracy, ojciec w Moskwie, matka w Riazaniu, więc w wieku dwóch lat Siergiej został przeniesiony do pobliskiej wioski Matovo, aby dołączyć do Fiodora Aleksiejewicza i Natalii Jewticzijewny Titowów, jego stosunkowo zamożnych dziadków ze strony matki, którzy zasadniczo go wychowali.
Siergiej Jesienin zmarł tragicznie 28 grudnia 1925 roku w hotelu Angleterre w Leningradzie. Oficjalnie przyjęta wersja jego śmierci to samobójstwo przez powieszenie – jego ciało znaleziono powieszone na rurze grzewczej – jednak okoliczności tego zdarzenia budzą wiele kontrowersji i spekulacji. W pokoju znaleziono wiersz pożegnalny „Żegnaj, mój przyjacielu, żegnaj”, który miał zostać napisany jego własną krwią. Jesienin cierpiał na depresję, a jego życie było pełne burzliwych wydarzeń, w tym nieszczęśliwych związków, problemów alkoholowych i konfliktów z władzami, co pogłębiało jego stan psychiczny. W ostatnich tygodniach życia przejawiał oznaki załamania emocjonalnego. W jego pokoju znaleziono wiersz pożegnalny, napisany własną krwią, co wzmocniło narrację o samobójstwie. Niektórzy badacze i bliscy poety sugerowali, że mógł paść ofiarą morderstwa politycznego, zorganizowanego przez władze ZSRR, które niechętnie patrzyły na niezależnych intelektualistów. Wskazywano też na pewne nieścisłości w oficjalnych raportach dotyczących śmierci oraz na brak jednoznacznych dowodów na samobójstwo.
Siergiej Jesienin był rosyjskim poetą lirycznym. Jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej znanych rosyjskich poetów XX wieku. Jedną z jego narracji było „liryczne przywołanie i nostalgia za wiejskim życiem jego dzieciństwa – brak idylli, przedstawiony w całej jego surowości, z dorozumianym przekleństwem urbanizacji i industrializacji”. był rosyjskim poetą i pisarzem. Jedna z największych osobowości Srebrnego Wieku. Był przedstawicielem nowej poezji i lirykichłopskiej, a w późniejszym okresie swojej twórczości – imaginizmu. W różnych okresach twórczości jego wiersze odzwierciedlały idee socjaldemokratyczne, obrazy rewolucji i ojczyzny, wsi i przyrody, miłości i poszukiwania szczęścia. był rosyjskim poetą i pisarzem. Jedna z największych osobowości Srebrnego Wieku. Był przedstawicielem nowej poezji i lirykichłopskiej, a w późniejszym okresie swojej twórczości – imaginizmu.
Tyle jest smutku w naszym wzroku, Zbyt gorzko przyznać, zbyt boleśnie, Że tylko i miedziany spokój Pozostał nam w tym późnym wrześniu. Inny odebrał mi spłoszenie I dreszcz, i ciepło twego ciała … W sercu, jesiennym nieskończenie, Cisza się deszczem rozszemrała. To nic. Przywyknę. Jak pociecha Zrodziła się ta prawda prosta, Że nic mnie w … Przeczytaj wiersz
Oziębłością mnie, droga, nie dręcz I nie pytaj, czy lat mam wiele. Przez okrutną trawiony febrę, Wyschłem duszą na czarny szkielet. W czasach sielskich, nie bardzo dawnych, Tak dziecinnie mi się przyśniło, Że, bogaty jak król i sławny, Wszystkich kobiet zdobędę miłość. Tak, bogatym! Wspominam czule Swój cylinder wbity na bakier. Jeszcze został mi półkoszulek … Przeczytaj wiersz
Daj łapę Dżim, na szczęście łapę podaj, Ja takiej łapy nie widziałem w życiu. Na bezszelestną, cichą noc, w pogodę, Chodź, poszczekamy razem przy księżycu. Daj łapę, Dżim, na szczęście łapę podaj. Kochanie, proszę, nie liż mnie po twarzy, Coś najprostszego zrozum ze mną przecie, Skoro ty nie wiesz, co to życie znaczy I jaką … Przeczytaj wiersz
Pani pamięta — tak, na pewno pani pamięta, jak stałem milcząc, O ścianę oparty, pani wzburzona była i przejęta, i słów mi nie szczędziła złych i twardych. Pani mówiła, że rozstać się musimy, że dosyć ma już udręk tych i szaleństw, że jej pisane zająć się czymś innym, rozsądnym, mnie zaś — w dół się … Przeczytaj wiersz
Nie patrz na mnie z takim wyrzutem, bo choć wzgardę moją dostrzegłaś, Lubię oczy twe mgłą zasnute I wykrętną twoją uległość. Zdajesz mi się wręcz rozpostartą, Lecz zobaczyć bierze mnie chętka, Jak lisica, udając martwą, Nieostrożne chwyta pisklęta. No, cóż, chwytaj, ja się nie boję, Czy twój zapał jednak nie zgaśnie? Wiedz, o serce wyziębłe … Przeczytaj wiersz
Ukochana, siądź koło mnie, Popatrzymy sobie w oczy. Twój cichy wzrok mi przypomni, Jak się zmysłów zamieć toczy. Całe to złoto jesieni, Te jasne pasma na skroniach — Wszystko przyszło jak zbawienie Niespokojnego nicponia. Porzuciłem kraj swój dawno, Gdzie kwitnący gąszcz i łąka, Aby z miejską gorzką sławą Całkiem w życiu się zabłąkać. Aby serce … Przeczytaj wiersz
Dziś wekslarza w rynku zapytałem, Co mi rubla dał za pół tumana, Jak zaskarbić sobie piękną Łałę, Jak po persku rzec jej „ukochana”. Dziś wekslarza w rynku zapytałem Szeptem lżejszym od fali na Wanie, Jak zaskarbić sobie piękną Łałę, Najpieściwszym słowem „całowanie”. Potem znów wekslarza zapytałem, W sercu mym nieśmiałość kryjąc skromnie, Jak zaskarbić sobie … Przeczytaj wiersz
Żyjesz jeszcze, biedna stara matko? I ja żyję. Pozdrowienia ślę. Niechaj sączy się nad twoją chatką To wieczorne światło w sinej mgle. Mnie pisano, ze ukrywasz trwogę, Tęsknisz za mną, że cię trapi żal, Że wychodzisz często znów na drogę W swej salopie śmiesznej – patrzeć w dal. A gdy siny mrok na wieś się … Przeczytaj wiersz