Wisława Szymborska urodziła się w Prowentach 2 lipca 1923 r. Była poetką, eseistką i tłumaczką – jedną z najważniejszych i najbardziej cenionych poetek XX wieku.
Szymborska zaczęła swoją karierę poetycką w latach 40. XX wieku, jednak jej twórczość zdobyła szersze uznanie w Polsce i za granicą dopiero w latach 60. i 70. Jej poezja cechuje się umiarem i jasnością, a jednocześnie ukrytymi warstwami znaczeniowymi, głębią refleksji oraz umiejętnością ukazania piękna i paradoksów codziennego życia. Dotyka różnorodnych tematów, takich jak miłość, czas, śmierć, filozofia i kondycja ludzka. Szymborska często eksploruje paradoksy i ironię życia oraz pytania o istnienie i sens.
W 1996 roku Szymborska otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za jej „liryczną precyzję i ironiczne przewracanie ustalonych wartości”. Była jedyną polską poetką, która otrzymała to wyróżnienie. Jej poezja została przetłumaczona na wiele języków i zdobyła międzynarodowe uznanie.
Wisława Szymborska była również znana z unikania publicznej ekspozycji i była ceniona za swoją skromność i prywatność. Przez większość swojego życia mieszkała w Krakowie, gdzie zmarła 1 lutego w 2012 roku.
Z opisywaniem chmur musiałabym się bardzo śpieszyć – już po ułamku chwili przestają być te, zaczynają być inne. Ich właściwością jest nie powtarzać się nigdy w kształtach, odcieniach, pozach i układzie. Nie obciążone pamięcią o niczym, unoszą się bez trudu nad faktami. Jacy tam z nich świadkowie czegokolwiek – natychmiast rozwiewają się na wszystkie strony. W porównaniu z chmurami życie wydaje się ugruntowane, omalże trwałe i prawie że wieczne. Przy … Czytaj dalej
Czemu w zanadto jednej osobie? Tej a nie innej? I co tu robię? W dzień co jest wtorkiem? W domu nie gnieździe? W skórze nie łusce? Z twarzą nie liściem? Dlaczego tylko raz osobiście? Właśnie na ziemi? Przy małej gwieździe? Po tylu erach nieobecności? Za wszystkie czasy i wszystkie glony? Za jamochłony i nieboskłony? Akurat teraz? Do krwi i kości? Sama u siebie z sobą? Czemu Nie obok ani sto mil stąd, nie wczoraj, ani sto lat temu siedzę i patrzę … Czytaj dalej
Wolę kino. Wolę koty. Wolę dęby nad Wartą. Wolę Dickensa od Dostojewskiego. Wolę siebie lubiącą ludzi niż siebie kochającą ludzkość. Wolę mieć w pogotowiu igłę z nitką. Wolę kolor zielony. Wolę nie twierdzić, że rozum jest wszystkiemu winien. Wolę wyjątki. Wolę wychodzić wcześniej. Wolę rozmawiać z lekarzami o czymś innym. Wolę stare ilustracje w prążki. Wolę śmieszność pisania wierszy od śmieszności ich niepisania. Wolę w miłości … Czytaj dalej
Kiedy wymawiam słowo Przyszłość, pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości. Kiedy wymawiam słowo Cisza, niszczę ją. Kiedy wymawiam słowo Nic, stwarzam co, co nie mieści się w żadnym niebycie
To ja, Kasandra. A to jest moje miasto pod popiołem. A to jest moja laska i wstążki prorockie. A to jest moja głowa pełna wątpliwości. To prawda, tryumfuję. Moja racja aż łuną uderzyła w niebo. Tylko prorocy, którym się nie wierzy, mają takie widoki. Tylko ci, którzy źle zabrali się do rzeczy, i wszystko mogło … Czytaj dalej