Ludwiniu! która godzina? Mówiła matka da syna. Ludwiś biegnie do zegara. Zegarowi ma bydź wiara. Patrzy…. wskazuje dziewiątą. Dzwoni… słucha… bije piątą. O! doprawdy, powiem mamie, Wszakto stary zegar kłamie. I powiada rzecz całą. Potrzeba go naprawić, bo mu się coś stało. Rzekła mama Ludwisiowi. Lecz człowiek, co inaczéj czyni niźli mowi, Nie ma szacunku … Przeczytaj wiersz
Na małym placu prastarej struktury Stoją i nie wiem, dlaczego wciąż stoję. Zda się, że mówię do murów, a mury Do mnie, rozumiąc dziwną mowę moje. Już pracowite pospali się mieszczę, I dziewiętnaste wraz z nimi stulecie, A ja po placu przechadzam się jeszcze, Żyjąc w starością uwonionym świecie. Wtem zahaczają się wrotne wskazówki O … Przeczytaj wiersz
Posłuchaj, porzucony przez nią, Nieznany mój przyjacielu: W rozpaczy swojej Nie wychodź na balkon, nie wychodź, Do bruku z góry nie przychodź, nie przychodź, Na smugę cienia nie wbiegaj, Zaczekaj, trochę zaczekaj! Poczekaj, porzucona przezeń, Nieznana mi przyjaciółko: W rozpaczy swojej Nie wychodź na balkon, nie wychodź, Do bruku z góry nie przychodź, nie przychodź, … Przeczytaj wiersz
Jak prędko toczy się ta obręcz, dzieci! Tak samo pędzi czas i wasze życie. Upadła obręcz! I znów się podrywa! A chwile, kiedy miną, już nie wrócą.
Nawet na śniegu może uwić gniazdo radość, Co przyjmie absurd, jak się dzień przyjmuje, W częstotliwości drgań nie będzie szukać śladów Stóp zagubionych i przegranych królestw. Innym zwycięstwom dzisiaj, innym klęskom służy Czas, który tylko pozornie jest wrogiem; Kłębek nici podrzuci w labiryncie róży, Deszcz wzbije w drzewo, w światło zmieni ogień.
przedszkole, pora powrotów. mała dziewczynka wręcza ojcu rysunek i – z dumą – mówi: sama narysowałam, tato. tato nerwowo patrzy na zegarek (dosyć udana podróbka Rolexa) i odpowiada: no, ślicznie. uściskałbym cię, ale nie mam czasu.
Wszystko co piękne jest przemija wykwint i zbrodnie dawnych czasów skrzętnie zebrane po muzeach niedbale śpiące na katedrach gotyk płynący z kolumn lasu Szlachetne miasta, ras przypływy siwe paryże czy marsylie żółtawe prędko trzeba żegnać wszystko co piękne i szczęśliwe wątłą przychylność zyska nieba i może trwać tak krótką chwilę Trwałość czym jest na świecie … Przeczytaj wiersz
Czas ma nadzwyczaj co gorżkiego w sobie! Ileż go razy zatrzymać ja chciałem Gdym dni szczęśliwe przepędzał przy Tobie! Na klęczkach każdą chwileczkę błagałem Mówiąc: „chwileczko o zostań na chwilę! „Tak mi niebiesko — tak domowo-mile! „Lecz niech raz czuję, że nie znikniesz lotem „Niech raz się dotknę ciebie — znikniesz potem!“ I nigdy, nigdy … Przeczytaj wiersz
Odłamki gliny na swetrze, butach, brwiach – jasne grudki, niejasne pochodzenie. Kiedyś to się wyjaśni. Wczoraj musiało się coś przydarzyć. Grudki gliny, pieniążek wypluty w porannym kaszlu.
Czy ciągle jest jeszcze czas, czas dla człowieka i świata? Wszędzie wypatrujemy znaków, ale nie wiemy, co oznaczają. Czy mamy czas myśleć i działać? Musimy przecież wędrować, dążyć naprzód. Iść dalej w nieznane i groźne. (O świcie widzimy, jak mewa wzlatuje i znowu opada jak zgubiona chustka. Raz po raz wzbija się i szybuje w … Przeczytaj wiersz
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko to co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego Nie bądź pewny że czas masz bo … Przeczytaj wiersz
Wyjrzałem przez okno o brzasku I zobaczyłem młodą jabłonkę Przezroczystą w jasności. A kiedy wyjrzałem znowu o brzasku Stała tam wielka jabłoń obciążona owocem. Więc dużo lat pewnie minęło Ale nic nie pamiętam co zdarzyło się we śnie
Kiedy po włosach kręte płomyki wiją się pośpieszne i iskra wzrok wypala, czoło w sieć zamienia, twe ręce przeorane ogromnym powietrzem kulistym bardzo – drżą. Za oknem jak krawędzią dwu odmiennych światów jest ciemna pogoń planet, milczenie kamienia i niebo dymiąc głucho płynie cieniem statku, pod którym wieją skrzydła żegnających rąk. A światy są ogniste … Przeczytaj wiersz
Za jednym dniem drugi dzień — koleją jednostajną — nadchodzi i przemija, tej samej treści, barwy. I zdarzą się, i znów się zdarzą te same sprawy, chwile te same znajdują nas i porzucają. Tydzień przemija, a za nim — nowy tydzień. To, co się stanie, przewidzieć łatwo: cienie, światła te same, zawsze to samo brzemię. … Przeczytaj wiersz
Czasy skończone! – historii już nie ma, Tworzenie tylko w bezbrzeżnej otchłani. Wiwat!… lecz czemuż to ogromne tema Ludzie kształtami ras napiętnowani, I usta mową zaprawne rozliczną, I serca głoszą w kraj cieknące styczną? O, nie skończona dziejów jeszcze praca, Jak bryły w górę ciągnięcie ramieniem: Umknij – a już ci znów na piersi wraca; … Przeczytaj wiersz
Obmyślam świat, wydanie drugie, wydanie drugie, poprawione, idiotom na śmiech, melancholikom na płacz, łysym na grzebień, psom na buty. Oto rozdział: Mowa Zwierząt i Roślin, gdzie przy każdym gatunku masz słownik odnośny. Nawet proste dzień dobry wymienione z rybą ciebie, rybę i wszystkich przy życiu umocni. Ta, dawno przeczuwana, nagle w jawie słów improwizacja lasu! … Przeczytaj wiersz