Nieodczuty, niewidziany, bezsłowy Odchodzę od mojej królowej; Jej ramiona srebrny sen obezwładnił. W ich uścisku, wiążącym przez chwilę, Przyzwolenia lub szaleństwa ile Okrutnego – któż to wie, któż odgadnie? Te powieki gładkie jak z jedwabiu! Te wargi wilgotne, co wabią W dojrzałej ciszy dźwięków słodkimi cieniami! W ucho mej wyobraźni sennej Wsączają prawdy cenne, Że … Przeczytaj wiersz
Gdy śmierci chłód dotknie cierpiącéj gliny, Dokąd się duch ma nieśmiertelny zwrócić, Gdy ani skon, ni ziemskie dlań dziedziny, A lichy proch musi za sobą rzucić? Czy z ciała więź odtąd wyswobodzony Przez nieba mknie z planety każdéj tokiem? Czy sobą świat wypełnia nieskończony, Jak gdyby był dlań wszechwidzącém okiem? Bez granic, form, — istność … Przeczytaj wiersz
Czegoś leniwiej księżyc dziś wieczorem marzy; Jak piękność, co w poduszek licznych tonąc puchy, Nim zaśnie — pieści rączką, z zadumą na twarzy, Pierś swą roztargnionemi, leciutkiemi ruchy. Na atłasowych grzbietach pięknej chmur lawiny, On dziś — jak konający — w długich spazmach tonie, Lub okiem ściga białych obłoczków seciny, Które płyną jak kwiecie przez … Przeczytaj wiersz
Z chwilą kiedy poezja wyzwoliła się powoli z utartych form rytmicznych i przestała być szeregiem wypracowań na zadane tematy, jak również bebechowo-wstrząsowym krzykiem, czy nawet rykiem na temat różnych uczuć życiowych, otworzył się niezmiernie szeroki horyzont czystej formy, podobnie jak to się stało w malarstwie przez pozwolenie sobie na dowolną deformację świata zewnętrznego. Wprowadzenie życiowego … Przeczytaj wiersz
Więc jest to przede wszystkim typowy przyrząd dla Pań, Tak skonstruowany, by nie mógł usiąść na nim żaden męski drań. Nie dość, że bez żadnych ozdób, leluj, parzenic i rozet, Jest dla mężczyzny torturą wprost ten bezozdobny klozet! Lecz na tym jeszcze nie dość – jest ukaz: „Do zasypywań treści służyć ma torf!” Tak srogo … Przeczytaj wiersz
O dziwne ciche letnie popołudnia i pełnych głębi soczystych owoce w chłodnawym cieniu zapomniana studnia potem obłędne wieczory i noce
W czarnym, bezdusznym żarze Spocone cielsko dusi mnie i gnębi Tak bóstwo nieznane mnie karze Za czyny świetlistych gołębi
Dla chorych diabłów, przewrotnych aniołów Szpital wariatów, za którego próg Nie przejdzie mędrzec ani książę liczb. Tam już na wieki oddać się czarnemu Którego zrodziła góra ognista, i tam pozostać – biała jako glista Pozostać wierną bóstwu nieznanemu W przepięknej małpy uściskach się miotać Słuchając ciszy międzygwiezdnych ech Patrzeć na męki i krew czarną żłopać … Przeczytaj wiersz
Jak drogą dla mnie chwila, gdy dzień gaśnie, Gdy blask swój stapia z cichą mórz głębiną, Przeszłość się wówczas ściele na te jaśnie, W sennym wieczorze jej westchnienia giną. Patrząc na bezmiar wody, co się pali Łagodną smugą zachodniego złota, Czuję, że gdzieś tam kryje się w oddali Wyspa spokoju, ma cicha tęsknota.
Zraniona ma łanio, śród innych ty łon Nie szukaj spoczynku, tu przy mnie twój skon. Odbiegło cię stado, nie tęsknij już doń, Mój uśmiech ci został, me serce i dłoń. Nie wiecznie-ż trwa miłość — któż głosi jej kres? W sromocie czy w sławie, śród uciech czy łez!? Nie badam, nie pytam, czyś pełna jest … Przeczytaj wiersz
O cudzie, gdy błękity, Lśniąc w zorzy złotolitej, Rzucają blaski Na miecze, kaski, Na piór rozwiane kity. Gdy serce w łonie rośnie, Gdy surmy grzmią rozgłośnie. I rzeszę młodą Ku śmierci wiodą W gardzącej tchórzem wiośnie. O cudzie, gdy błękity, Lśniąc w zorzy złotolitej, Rzucają blaski Na miecze, kaski, Na piór rozwiane kity. Lecz to … Przeczytaj wiersz
Miłość, o Luba, mieszka wraz z tobą, Na twoich licach widzę jej łoże; Nie – na tych licach, zbladłych żałobą, Miłość róż świeżych znaleźć nie może. Ale nie zawsze różane twarze Miłość obiera za tron dla siebie, Patrz!… w moim sercu są jej ołtarze, Tu ona żyje, żyje dla ciebie. Luba! w twych oczach miłość … Przeczytaj wiersz
Tu jest altana, którą tak lubiła, I drzewo, które sadziła, I harfa, w której za przelotem ręki Uśpione budziła dźwięki! Różami cała pokryła się niwa, A czyjaż dłoń je pozrywa? Przebrzmiałe piosnki echa nie utrudzą: Czyjeż je usta rozbudzą? Tu jest altana, którą tak lubiła, I drzewo, które sadziła, I harfa, w której za przelotem … Przeczytaj wiersz
Im pilniej na twe oblicze nadobne Patrzę i na oczy twe gwiazdom podobne, Tem mię srodzej palą płomienie miłości! Dla Boga, daj ratunek: ginę w tej ciężkości! O wdzięczne stworzenie, pani urodziwa, Bacz to, że dla ciebie serce me omdlewa, Cierpiąc niewymowny żal i dolegliwości: Dla Boga, daj ratunek: ginę w tej ciężkości! Ustawne wzdychanie, … Przeczytaj wiersz
Do Pana Mikołaja Tomickiego Tomicki, jeśli nie ganią owego, Który ku chwale świeci lampą onej W sobie chwalebnej, świętej, niezmierzonej Światłości, światła skąd jasność każdego, Nie będę nazwan lekkiem od żadnego, Bym sławił piękność w tobie doświadczonej Kożdemu cnoty. Jeno, żem uczonej Mało pił wody, nie śmiem się jąć tego. Chęć przyjmi wdzięcznie – na … Przeczytaj wiersz
Głupie i próżno swą głowę psujesz, Jeśliże gwałtem w tym usiłujesz, Byś się podobał we wszem każdemu: Pan, co mógł wszytko, nie zdołał temu. Nic to, iżeś jest u tanich tani, Przestawaj na tem, że cie nie gani Choć mały poczet ludu bacznego. Więc ty dla zdania gminu prostego Masz puścić cnoty zabawę świętą I … Przeczytaj wiersz
Nigdy takowych mąk nie ucierpiało, Jeśliże było serce, co pałało Płomieniem wściekłem dla możnej Junony, Władającego gromem pana żony, Jakież nieszczęsne serce me używa. Fortunna miłość, co z nadzieją bywa! Ale piekielne ciężkości przechodzi, Gdy z nią wątpliwość bojaźliwa chodzi. Cóż ja mam czynić, w taką miłość wdany? Kto tak szkodliwe może zleczyć rany, Gdy … Przeczytaj wiersz
Nie trafunek przygodny ludzkie sprawy rządzi: I fortunę szaloną, choć upornie błądzi, Chełzna[1] twardym munsztukiem twego moc zrządzenia, O mądrości, wszystkiego żywocie stworzenia! Lutość i sprawiedliwość — wszytkie twoje sprawy, A przed twemi oczyma i lewy i prawy. Więc temu i to zdrowo, co sie zda, że szkodzi Tamtemu, i to wadzi, co mu żywot … Przeczytaj wiersz
KTÓRY POD SOKALEM ZABIT OD TATARÓW ROKU PAŃSKIEGO 1519. Umysł stateczny i w cnotach gruntowny Kto ma od Boga, żywie świętym rowny; Nietylko wytrwa głos szczęścia surowy, Ale i łaską wzgardzić jest gotowy. Tysiąc przykładów! Ale dostateczny Słów moich świadek sam Frydrusz serdeczny; Który to sprawił, że sie mniej wstydamy Blizny, prze upór co nieszczęścia … Przeczytaj wiersz
I nie miłować ciężko, i miłować Nędzna pociecha, gdy, żądzą zwiedzione, Myśli cukrują nazbyt rzeczy one, Które i mienić i muszą się psować. Komu tak będzie dostatkiem smakować Złoto, sceptr, sława, rozkosz i stworzone Piękne oblicze, by tem nasycone I mógł mieć serce i trwóg się warować? Miłość jest własny bieg życia naszego: Ale z … Przeczytaj wiersz
O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem Pokój – szczęśliwość, ale bojowanie Byt nasz podniebny: on srogi ciemności Hetman i świata łakome marności O nasze pilno czynią zepsowanie. Nie dosyć na tym, o nasz możny Panie, Ten nasz dom – Ciało, dla zbiegłych lubości Niebacznie zajżrząc duchowi zwierzchności, Upaść na wieki żądać … Przeczytaj wiersz