Antoni Słonimski urodził się 15 listopada 1895 roku w Warszawie, zmarł 4 lipca 1976 roku, również w Warszawie, w wyniku obrażeń jakie odniósł w wypadku samochodowym. Był polskim poetą, prozaikiem, dramaturgiem, eseistą i tłumaczem. Słonimski urodził się w rodzinie pochodzenia żydowskiego. Jego ojciec Stanisław Słonimski, był znanym lekarzem. Młody Antoni dorastał w atmosferze kulturalnej i intelektualnej. W roku 1905 rozpoczął naukę w Gimnazjum Jana Kreczmara w Warszawie, a w roku 1911 rozpoczyna naukę malarstwa w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie.
W roku 1913 Słonimski publikuje „Wiersz o poecie” w czasopiśmie „Złoty Róg”, nawiązuje też współpracę z satyrycznym tygodnikiem „Sowizdrzał”. W trakcie wybuchu I wojny światowej poeta przebywał we Francji. Słonimski decyduje się na powrót do Polski przez Anglię, Norwegię, Szwecję, Finlandię i Rosję.
W roku 1917 poeta poznał Jana Lechonia i Juliana Tuwima. Rok 1918 Słonimski uznawał za swój właściwy debiut poetycki: w „Kurierze Warszawskim” opublikował dwa sonety, a jesienią wydał swój pierwszy tomik poetycki „Sonety”, do którego sam zaprojektował okładkę.
Jako twórca literacki był związany z różnymi prądami i nurtem awangardy. Jego poezja często eksperymentowała z formą i stylem. Był także autorem esejów i dramatów. Słonimski był również zaangażowany w działalność publicystyczną. Jego teksty często poruszały tematy społeczne, polityczne i filozoficzne.
W roku 1918 brał aktywny udział w zakładaniu kawiarni literackiej o nazwie „Pod Picadorem”, a 29 listopada tego roku wziął udział w wieczorze inaugurującym jej działalność. Tego roku poznaje również swoją wieloletnią miłość – Marię Morską. Rok później był jednym z twórców grupy poetyckiej Skamander. Jego współpraca z tą grupą trwała, z pewnymi przerwami, do wybuchu wojny. W okresie międzywojennym angażował się również we współpracę z czasopismami, takimi jak „Kurier Polski” (1920–1923) i „Wiadomości Literackie” (1924–1939). 12 marca 1934 roku Antoni Słonimski poślubił Janinę Konarską, w podróż poślubną młoda para wyjechała do Danii.
We wrześniu 1939 roku rodzina Słonimskich wyjeżdża do Paryża, a w jednej z paryskich kawiarni poeta pisze wiersz Alarm – jeden z najważniejszych utworów w jego karierze literackiej. W czerwcu 1940 roku rodzina Słonimskich ponownie zmienia miejsce zamieszkania i zanim Francja zdąży skapitulować, wyjeżdżają do Anglii. Poeta przyjeżdża do Polski dopiero po zakończeniu wojny, we wrześniu 1945 roku, natomiast na stałe do Polski wraca dopiero w sierpniu 1951 roku, osiedlając się na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.
W 1973 roku Słonimski zatrudnił na stanowisku swojego sekretarza Adama Michnika, który będąc studentem historii został relegowany przez władze Uniwersytetu.
Wśród jego dokonań literackich znajdują się także dwie powieści science-fiction: „Torpeda czasu” z 1924 roku oraz „Dwa końce świata” z 1937 roku. W utworach tych można zidentyfikować wpływ twórczości H.G. Wellsa, autora, którego Słonimski wyjątkowo wysoko sobie cenił. W obu książkach pisarz przedstawiał niebezpieczne konsekwencje militaryzmu i rozwoju totalitaryzmu.
Pisał teksty do różnych ogólnopolskich gazet, takich jak „Nowa Kultura” (1950–1962), „Szpilki” (1953–1973) i „Przegląd Kulturalny”, tworzył artykuły, wiersze i felietony. W 1952 roku Słonimski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1954 r. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1954 roku skrytykował zdecydowanie ówczesne podręczniki do historii literatury, co skutkowało wycofaniem jego prac z obiegu. W 1955 roku był jednym z założycieli Klubu Krzywego Koła. W okresie odwilży w 1956 roku został wybrany na stanowisko prezesa Związku Literatów Polskich, pełniąc tę funkcję do 1959 roku.
„UWAGA! Uwaga! Przeszedł! Koma trzy!” Ktoś biegnie po schodach. Trzasnęły gdzieś drzwi. Ze zgiełku i wrzawy Dźwięk jeden wybucha rośnie, Kołuje jękliwie, Głos syren – w oktawy Opada – i wznosi się jęk: „Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy!” I cisza Gdzieś z góry Brzęczy, brzęczy, szumi i drży. I pękł Głucho w głąb Raz, dwa, … Przeczytaj wiersz
Nie masz już, nie masz w Polsce żydowskich miasteczek, W Hrubieszowie, Karczewie, Brodach, Falenicy Próżno byś szukał w oknach zapalonych świeczek, I śpiewu nasłuchiwał z drewnianej bóżnicy. Znikły resztki ostatnie, żydowskie łachmany, Krew piaskiem przysypano, ślady uprzątnięto I wapnem sinym czysto wybielono ściany Jak po zarazie jakiejś lub na wielkie święto. Błyszczy tu księżyc jeden, … Przeczytaj wiersz
O, gdyby przez Twe oczy, jak przez morskie fale, Miłość moja przepłynąć mogła jak okręty, Już dawno bym pełnymi żaglami zuchwale Do Twego serca dobił, jak do Ziemi Świętej. Gdy na niebie zabłyśniesz mi gwiazdą poranną, W błękicie i na ziemi, i w sercu jest cicho. Tyś doliną Saronu i różą Jerycho, Tyś jest mój … Przeczytaj wiersz
Gdy cię spotkałem raz pierwszy, Mokre pachniały kasztany, Zbyt długo mi w oczy patrzałaś — Ogromnie byłem zmieszany. Pod mokre płaty gałęzi Szedłem za tobą w krok. Serce me trzymał w uwięzi Twój fiołkowy wzrok. Dawno zużyte słowa Wróciły do mnie znów I zrozumiałem od nowa Znaczenie prostych słów. I tak się jakoś stało, Że … Przeczytaj wiersz
Przez okno wpółotwarte w pokoju panieńskim Noc pachnąca napływa, kołysze firanką. Lecz mocniej kiedyś nocą pachniał las Ardeński, Gdy szedł leśną gęstwiną Orlando z kochanką. I okno to, i drzewa, i puste ulice, Chociaż noc tak pogodna, w gęstym mroku toną, Bo takie już na niebie nie świecą księżyce Jak ten, co kiedyś srebrem błyszczał … Przeczytaj wiersz
Po się zrywasz rankiem, kiedy jeszcze ciemno? Po co śpieszysz się, biegniesz do szkoły zziębnięty? Jeszcze możesz przedłużyć tę chwilę tajemną, Spać i snuć dalej sen tak błogo rozpoczęty Krzątanina w pokojach i szum samowara Przemienia się w szum łodzi, którą płyniesz we śnie, Więc wiosłuj wiosłem wiosny w nadbrzeżnych szuwarach. Po co zrywać się, … Przeczytaj wiersz
W twojej ojczyźnie karki się zgina Przed każdą władzą, Dla zwyciężonych – wzgarda i ślina, Gdy ich na rzeź prowadzą. W twojej ojczyźnie, gdyś hołdy składał – Przed obce trony. W ojczyźnie mojej, jeśli kto padał, To krwią zbroczony W twojej ojczyźnie do obcych w wierze Bóg się nie zniża. Moja ojczyzna świat cały bierze … Przeczytaj wiersz
Jeśli Cię Michał Anioł porównał do słońca, A siebie do blednącej upodobnił luny, Jeśli Cię boski Ronsard wysławiał bez końca, Niezmordowaną ręką w złote bijąc struny, Jeśli Cię już nazwano słońcem, różą wonną, Jeśli Cię porównano do dźwięczącej lutni, Ja dla Ciebie, o Mario Wiktorio Colonno, Sięgnę wyżej i nazwę Cię smutniej! Tyś jest jak … Przeczytaj wiersz
Samotna gwiazda w noc ciemną Patrzy na mnie I pyta: Co z nami będzie, Z tobą i ze mną? Zetrą nas czasu żarna, Noc pochłonie czarna Ciebie i mnie. (Tak może sądził Thomas Hardy Copyright by The Macmillan), A ja myślę, że to Podobny do petardy Wszechświat, co się rozpyla, Moje i twoje protony, Gwiazdo … Przeczytaj wiersz