Krystus z martwych wstał je,
Ludu przykład dał je,
Eż nam z martwych wstaci,
Z bogiem krolewaci
Kyrie [eleison].
Pieśń „Chrystus zmartwychwstan jest”, uznawana za najstarszą polską pieśń wielkanocną, powstała jako trop – dodatek do wielkanocnej sekwencji „Victimae paschali laudes” („Niech w święto radosne”). Jej tekst i melodię po raz pierwszy zapisano w 1365 roku w Graduale płockim przez Świętosława z Wilkowa, choć archaiczny język sugeruje, że utwór istniał już wcześniej, prawdopodobnie od XIV wieku lub nawet wcześniej.
Pieśń inspirowana była łacińskim hymnem „Deus omnipotens” („Bóg wszechmogący”). Początkowo jednozwrotkowa, od XV wieku zaczęła się rozbudowywać o kolejne strofy. Wykonywano ją podczas Wielkanocy, zwłaszcza w trakcie procesji rezurekcyjnej. Utwór ten stanowi wyjątkowe świadectwo polskiej tradycji religijnej, łącząc elementy lokalnej pobożności z europejskim dziedzictwem liturgicznym.
Autor nieznany