Metamorfozy

przez

Czesław Miłosz

I żółte z zielonego dębu sączyły się miody

Owidiusz

Mityczne miody piłem,

Głowę w laury stroiłem,

Byle nie pamiętać.

Wędrowałem niewinny,

Czuły i dobroczynny

Aż po klepsydrę i cmentarz.

Ale przed Tobą, Panie,

Na nic moje staranie

O imię sprawiedliwego.

Natura moja czarna,

Świadomość piekła warta,

I uraźliwe ego.

Takiego mnie Ty chciałeś,

Do twoich prac wezwałeś,

Nieszczęśnika.

I tak się niedorzeczny

Żywot i w sobie sprzeczny

Zamyka.

Twoja ocena

Przeczytaj inne wiersze tego poety

Czesław Miłosz

Wiersze popularnych poetów

Lalka

Jam – lalka. W mych kolczykach szkli się zaświat dżdżysty, Suknia jawą atłasu ze snem się kojarzy. Lubię fajans mych oczu i zapach kleisty Farby, rumieńcem śmierci młodzącej mat twarzy….

Mało zdolna szansonistka

Mało zdolne szansonistki Wykroczenia trują dwa Gąszcz braw je w pasie za silno ściska A wizją bisów blady strach Czy tego chcę czy nie Dopadnie mnie Gdy czyha wróg Ja…

Elegia dla żydowskich miasteczek

Nie ma już w Polsce żydowskich miasteczek – Hrubieszów, Karczew, Brody, Falenica… Tam w szabat nie ujrzysz w oknach zapalonych świec, z drewnianych synagog nie dobiega śpiew. Szedłem przez cmentarz,…