Zaręczyny

Guillaume Apollinaire

Już przestałem się nawet litować nad sobą

I nie umiem wyrazić udręki milczenia

Wszystkie moje słowa niewypowiedziane zmieniły się w gwiazdy

Ikar próbuje wznieść się do moich oczu do każdego z osobna

I tragarz słońc płonę pośrodku dwóch mgławic

Cóż zawiniłem teologicznym bestiom inteligencji

Niegdyś umarli wracali aby mnie wielbić

I spodziewałem się końca świata

A oto mój kres nadchodzi świszcząc jak huragan

*

Zdobyłem się na to aby spojrzeć za siebie

Trupy moich dni

Znaczą moją drogę i po cichu je opłakuję

Jedne gniją we włoskich kościołach

Albo w cytrynowych gajach

Które kwitną i owocują

Równocześnie i w każdej porze roku

Inne płakały zanim umarły w tawernach

Gdzie płomienne bukiety kołowały

W oczach Mulatki wymyślającej wiersze

I znów się otwierają elektryczne róże

W ogrodzie mojej pamięci

*

Przebaczcie mi moją niewiedzę

Przebaczcie mi że nie znam już dawnej sztuki wiersza

Nie wiem już nic i tyle że kocham

Kwiaty w moich oczach są znów płomieniami

Zamyślam się bosko

I uśmiecham się na widok istot których nie stworzyłem

Ale jeśli nadejdzie czas kiedy cień nareszcie stały

Uwielokrotni się realizując formalną rozmaitość mojej miłości

Będę podziwiał swoje dzieło

*

Przestrzegam odpoczynku w niedzielę

Pochwalam próżnowanie

W jaki to w jaki sposób

Opanować nieskończenie małą

Wiedzę narzucaną przez zmysły

Jeden podobny do gór do nieba

Do miast do mojej miłości

I przypomina sezony

Żyje bez głowy jego głową słońce

Księżyc jego ściętą szyją

Chciałbym doświadczyć nieskończonego żaru

Potworze mojego słuchu ryczysz i lamentujesz

Piorun jest twoją czupryną

Twoje szpony wtórują śpiewającym ptakom

Monstrualny dotyk przenika mnie zatruwa

Moje oczy płyną daleko ode mnie

I nietykalne gwiazdy sprawują nade mną niesprawdzoną władzę

Bestia zapachów ma okwiecony łeb

A najpiękniejszy potwór

Czując smak wawrzynu rozpacza

*

Na koniec kłamstwa przestały mnie płoszyć

Księżyc jak jajko skwierczy na patelni

Z tych kropel wody będzie naszyjnik topielicy

Oto mój bukiet kwiaty Męki Pańskiej

Układają się czule w dwie cierniowe korony

Ulice są wilgotne po niedawnym deszczu

Sumienni aniołowie pracują za mnie w domu

Księżyc i smutek wyniosą się na

Cały boży dzień

Cały boży dzień przechodziłem śpiewając

Pani wyglądająca oknem długo się patrzyła

Jak sobię idę śpiewając

tłumaczenie Adam Ważyk

Twoja ocena
Guillaume Apollinaire

Wiersze popularnych poetów

Niezabudki kwiecie

Niezabudki wdzięczne kwiecie Ona dała mi, Gdym anielkie żegnał dziecię, Ciche tłumiąc łzy. I mówiła, kryjąc twarz: – „Luby! wrócisz przecie? Ja cię czekam, wtedy dasz Niezabudki kwiecie. Wszak mówiłeś,…

Łamigłówka

Mroczny romantyk marząc o przyszłości dawne epoki zmieszał w wyobraźni jak rozrzucone klocki łamigłówki, i nawet nie wiesz, czy to dzień, czy ciemność, ciemność egipska czy ranek egipski. Zanim ułoży…

Czy to jest człowiek

Wy, którzy żyjecie bezpiecznie  W waszych ciepłych domach,  Wy, którzy wracając wieczór  Zastajecie ciepły posiłek i przyjazne twarze;  Zastanówcie się, czy jest człowiekiem  Ten, co pracuje w błocie,  Co nie…