Polski język poczęli ptacy mówić w raju.
Przyszedł Adam do Ewy dla dzieci rodzaju;
Nie wiedział, skąd ją począć. Woła: „W znak, w znak” – wrona,
A czajka: „Niżej, niżej”; gdy trafił do grona,
Zaraz dudek: „Tu, tu, tu” swą zwyczajną notą,
I jako ich usłuchał, nie podrwił z robotą.
Dziś, ledwie stamtąd wylazł, nie trzeba mu dudka,
Rad by się drugi zaraz skrył do tego smutka.
