Liryka wyznania to rodzaj liryki bezpośredniej, w której podmiot liryczny otwarcie ujawnia swoje emocje. Cechą typową dla tej formy jest monolog liryczny – rozbudowana wypowiedź, w której „ja” liryczne dzieli się swoimi przeżyciami i uczuciami, a podmiot liryczny odsłania swoje najgłębsze myśli i uczucia, niekiedy w formie monologu, czasem w dialogu z inną postacią lub samym sobą.
Liryka wyznania charakteryzuje się bezpośrednim, szczerym i osobistym wyrażeniem uczuć, myśli, doznań i refleksji mówiącego. W utworach o charakterze wyznania, podmiot liryczny często zwraca się do siebie lub do innych osób, wyrażając intymne, czasem bolesne przeżycia. Cechą charakterystyczną tego typu liryki jest autentyczność i szczerość wyrazu, a także osobista perspektywa mówiącego. Celem takich utworów jest przede wszystkim wyjawienie emocji, które mogą dotyczyć różnych aspektów życia, jak miłość, samotność, tęsknota, zmagania z własnymi lękami czy wątpliwościami.
Liryka wyznania do „ty” to odmiana liryki bezpośredniej, w której podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do określonego adresata. Utwór ma charakter osobistego wyznania, często emocjonalnego, kierowanego do konkretnego odbiorcy (np. ukochanej osoby, Boga, przyjaciela, wroga).
Cechą charakterystyczną tej formy jest bezpośredni zwrot do adresata, co nadaje utworowi dialogiczny charakter, mimo że zwykle wypowiada się tylko podmiot liryczny. Emocje są wyrażane w sposób szczery i otwarty, a wypowiedź ma formę monologu lirycznego, skierowanego do drugiej osoby.
Obłędem kwiatów dyszą noce parne, Drżą szmernych liści upojne zawroty, Na niebie zakwitł cud miesiąca złoty, Zakwitły gwiazdy migotaniem gwarne. O, rozpleć swoje włosy czarne, Chcę ust pożaru! Miłosnej pieszczoty! Niechaj mnie spalą ramion twych oploty, Niech wszystką rozkosz z piersi twojej zgarnę! Obejmij!… Przytul!… Duszne kwiatów wonie Swą zdradną siecią serce mi … Przeczytaj wiersz
Precz z moich oczu!… posłucham od razu, Precz z mego serca!… i serce posłucha, Precz z méj pamięci!… Nie! tego rozkazu Moja i twoja pamięć nie posłucha. Jak cień tém dłuższy, gdy padnie z daleka, Tém szerzéj koło żałobne roztoczy, Tak moja postać, im daléj ucieka, Tém grubszym kirem twą pamięć pomroczy. Na każdém miejscu … Przeczytaj wiersz
Wodo, śpiewaczko, wodo samograjko, zarosłaś rzęsą, niezapominajką, schowana w trawie, śród torfów zapadła, bulgocesz na dnie w swą fletnię,- zajadła . Świergoczesz szybko, niejasno lecz zwięźle w mule, pod którym piosenka twa grzęźnie, pchana przemożną, nieodpartą chętką by coś oznajmić prędko, prędko, prędko ! Znowu mam suknię i włosy dziewczęce : zbiegam, pod struny twe … Przeczytaj wiersz
Mało przywykłe do pokory czoła Przed Tobą, Boże, niżymy jedynie. Wojsko do Ciebie, Pana swego, woła: Niech dzielność nasza Twoim wsparciem słynie! Błogosław głowę, która nami włada! Utwierdź w nas trwałe, nieprzełomne męstwo: Niech bezustannie wojownik przekłada Sławę nad wszystko, nad zdrowie zwycięstwo! Niech nas poważa świat, z ludzkości znanych Dla pokonanych!
Nie zostałem wybitnym mężem stanu. Nie odkryłem żadnego kontynentu. Nie napisałem dzieła które wstrząsnęłoby światem. Nawet nie stać mnie było na wielkie morderstwo. Nie podpaliłem niczyjego domu (to we mnie dom spalono) Dla nikogo nie byłem przykładem. Ani zły. Ani dobry. Niezdolny do miłości i do nienawiści. Z brakiem charakteru przypiętym do klapy. Skazany na … Przeczytaj wiersz
O, Poezjo, Nikt nie odważyłby się zbliżyć do ciebie, kto nie ma w duszy marzeń, wystarczy marzycielskich sił śmiałości, aby mieć odwagę marzyć – Słowo! Słowa odrodzenia. O, Wy, którzy krzyczycie: obca rzeczywistość! do wszystkiego, co tchnie Wiarą, do Rzeczywistej Miłości; wy, spinacze słów, nigdy nie posmakowaliście Wymarzonego Wina, Krwawych Słów. tłumaczenie Ryszard Mierzejewski