Karuzela z madonnami

Wsia­daj­cie, ma­don­ny
ma­don­ny
Do bryk sze­ścio­kon­nych
… ścio­kon­nych!
Ko­nie wi­szą ko­py­ta­mi
nad zie­mią.
One w bry­kach na po­sto­ju
już drze­mią.
Każ­da bry­ka ma­lo­wa­na
w trzy ogni­ste farb­ki
I trzy są koń­skie ma­ści:
od su­fi­tu
od dębu
od mar­chwi.
Drgnę­ły ma­don­ny
I or­szak kon­ny
Ru­szył z ko­py­ta
Lata do­ko­ła
Gra­mo­fo­no­wa
Pły­ta
Taka
pły­ta:

Mi­ga­ją w krąg an­gle­zy grzyw
I lam­bre­ki­ny sio­deł
I go­re­ją­ce wzo­ry bryk
Kwie­ci­sto-laur­ko­we.
A w każ­dej bry­ce vis-á-vis
Ma­don­na i ma­don­na
W nie­odmien­nej po­zie tkwi
Od dziec­ka od­chy­lo­na
– bia­łe ko­nie
– bry­ka
– czar­ne ko­nie
– bry­ka
– rude ko­nie
– bry­ka
Ma­gni­fi­kat!

A one w Le­onar­dach min,
W ob­ro­tach Ra­fa­ela,
W okrą­głych ogniach, w klat­kach z lin,
W przed­mie­ściach i nie­dzie­lach.
w każ­dej bry­ce vis-á-vis
Ma­don­na i ma­don­na.
I nie wia­do­mo, któ­ra śpi,
A któ­ra jest na­tchnio­na
– szóst­ka ko­niu
– one
– szóst­ka koni
– one
– szóst­ka koni
– one
Za­krę­co­ne!

I co­raz wol­niej ka­ru­ze­la
Pusz­cza re­fren
I pe­ry­fe
rafa
elic­kie
ma­don­ny
przed
mie­ścia
wy­mie­nia­ją
kon­ne pię­tro
—————–
Wsia­daj­cie
w sze­ścio…!

Miron Białoszewski