Rycz burzo! wichrze, potargaj te sznury, w których mię dławi nędzny karzeł — ziemia — i rzuć na przestwór, gdzie duch się oniemia w kabalistyczny poemat natury. Mroku podziemny! Twe głuche urwiska wiodą mnie w grobów zapomnianych szpaler — ja — Prometeusz przykuty do galer — lękam się zimnych gwiazd urągowiska. Ogień tajony serce moje … Przeczytaj wiersz
W chmur wilgotnych szarudze szmat krwawej purpury, Niby witraż w stok piekieł pożarnych wtłoczony, Szkielet suchej topoli kurczowo skręcony Czarnych ptaków upiorne obsiadają sznury. Ptaki-widma psalmują swe pokutne chóry, Jakby piekieł dantejskich słał ich krąg czerwony, By w rozdartą pierś drzewa utopiły szpony I w chmur poszły szarugę, w szmat krwawej purpury. Idzie Groza posępna … Przeczytaj wiersz
We are such stuff As dreams are made on; and our little life Is rounded with a sleep. Nie gubcie tego świata, Szkoda Szekspira, Włoch i hiszpańskich piaskowców. W rozbitych katedrach niedziela Jest krzykiem świerszczy, Nic więcej. Pytałem Ariela: Różdżka Prospera, powiedział, Nie kwitnie wśród dzikich jałowców I cmentarnych pajęczyn. Nie gubcie tego świata, Bo … Przeczytaj wiersz
Od najstraszniejszych w naturze, Straszniejsze w sercu są burze. — I. Cicho — cicho — a na wieży, Chorągiewka się obraca, Słucha wiatru — staje — bieży. Słucha — leci i powraca! I najeżone czoło, Obraca w koło. A z daleka ciągnie chmura, Nad zachodem, Za ogrodem — Czarna — ponura! A na niéj ognistemi … Przeczytaj wiersz
Jestem jak ta flaga w przestworzach wetknięta. Wyczuwam wiatry, co idą, i muszę je przetrwać – chociaż ruch w dole jeszcze się nie zaczyna: futryna drzwi chwyta lekko, a w kominach – cisza; nie drżą szyby jeszcze i ciężki jest nadal kurz. Wtedy wskazuję burzę, spięty jak fale mórz. I rozprzestrzeniam się i w sobie … Przeczytaj wiersz
Ciebie nie dziwi burzy gniew – widziałeś, jak dorośleje; – Drzewa pierzchają. Ucieczka drzew tworzy kroczące aleje. Do tego, przed kim uciekają, ty teraz idziesz samotnie, i twoje zmysły go śpiewają, gdy stoisz przy twym oknie. Tygodnie lata cicho stały, krew w drzewach parła śmielej; teraz chce spać jej strumień cały w tego, co jest … Przeczytaj wiersz
Na samym krańcu pola wzniosłe drzewa stały, Które w czas letniej burzy płynąć się zdawały Jak flota galeonów prosto w naszą stronę Poprzez wzburzony przestwór trawy pomierzwionej, W pełnym ożaglowaniu, aż do czubka żagli Czerpiąc przyjemność z tego jak je wicher nagli, Lecz dziś, gdy liście spadły, to już nie okręty, Chociaż ich kształt z … Przeczytaj wiersz
Dołem – wicher ciężkie chmury niesie, O skaliste roztrąca urwiska; Burza huczy po sczerniałym lesie I gromami w głąb wąwozów ciska… A tam w górze, gdzie najwyższe szczyty, Lśnią pogodne jak dawniej błękity. Ach! tak samo na drogach żywota: Nieraz burza szaleje nad głową, Wicher nami nad przepaścią miota, A grom ciemność oświetla grobową; Jednak … Przeczytaj wiersz