Jestem jak ta flaga w przestworzach wetknięta.
Wyczuwam wiatry, co idą, i muszę je przetrwać –
chociaż ruch w dole jeszcze się nie zaczyna:
futryna drzwi chwyta lekko, a w kominach – cisza;
nie drżą szyby jeszcze i ciężki jest nadal kurz.
Wtedy wskazuję burzę, spięty jak fale mórz.
I rozprzestrzeniam się i w sobie się zapadam
i odrzucam się i jestem całkiem sam
w tej wielkiej burzy.