Dwaj rzeźnicy grają w karty
O koronę króla
O mieczyk waleta
O uciechę z damą
W kojcach rząd baranów swojskich
Śpiewa w płaszczach apostolskich
Kto wygra koronę
Kto miecz brylantowy
A kto białogłowę
Komu skarb
Komu zawieja
Komu miecz
A komu róża
Diamentowy kwiat nadziei
Rozjaśnia ściany szlachtuza
Wyobrażenie życia ludzkiego tak by można uczynić: Nieznacznie szczep mały wschodzi I nim starania nadgrodzi, Pielęgnujących troskliwość Wznawia smutek i dotkliwość. W skutkach często się zawodzi, Kwiat spada, owoc nie wschodzi. Gdy zejdzie: Łudzą strzeżących nadzieje, Czyli strzeżony dojźrzeje, Czy dojźrzeje w własnej porze? Więc…
Jego zajęcza warga wymowna jest jak talizman. Oko to kąt wielkiego jeziora. Patrzcie, jak sznuruje but na trójnogim krześle. Ma pięknie brzmiące nazwisko, wąsatą Ormiankę i lekką przewagę nad Zbyszkiem. Nie myślcie o nim z wyższością! Chciałabym być tym człowiekiem, pijanym szachistą, któremu księżyc przygrywa…