Najlepiej było leżeć na słońcu, na łące, Wezbranej świeżą wonią, w lipcowe poranki, Wchłaniać w płuca ziół zapach, wchłaniać w ciało słońce, Wśród drżących traw i szorstkiej, drobnej macierzanki. A na łące niebieskiej, sianej w lotne kwiaty, Rozmigotanej blaskiem, rozpachnionej latem, Toczą się białą wełną, mlecznem kłębowiskiem, Obłoki nieuchwytne, dalekie a bliskie. Leżeć, liczyć obłoki, … Przeczytaj wiersz
O niezaznana! — bezwolne Twe stopy wiodły Cię w wieczór pszczelny i lipcowy — poprzez zasieki i poprzez okopy szlak odnalazły dnia od spodu nowy. O nienazwana! — wątłe Twoje ręce z nagła osłabły nadmiernym brzemieniem białe i ufne, nieomal, dziecięce wionęły ku mnie melodią i cieniem. O niepojęta! — wąskie Twoje wargi, … Przeczytaj wiersz
Ach, ta przecudna, cicha łąka, Gdzie myśl się moja we snach błąka, Gdzie marzeń płynie zdrój… — Anioły po niej chodzą rano Ścieżyną w perły usypaną, Cały ich chodzi rój. Do stóp aniołom wieją szaty, W tulipanowe zwite kwiaty, W irysów długi pąk… Z barków im skrzydeł wieją tęcze, Pióreczek pawich półobręcze, A lilie kwitną … Przeczytaj wiersz
Mieczysławowi Grydzewskiemu Wszystko wam oddam tylko nie te trawy Łąk pokoszonych i cień pod modrzewiem. Szuwarem pachną zamulone stawy I coś gadają. Co takiego? Nie wiem. Cały dzień chodzę, przysiadam w tym cieniu I to, co widzę, powtarzam bez związku: Piasek, zielone kamyki w strumieniu, Łąki i stawy – i znów od początku. Dopiero nocą, … Przeczytaj wiersz
Pachnie łączka wykoszona i zapachem swym nas wabi. Hej, na folwark pobiegnijmy, tam, gdzie Kachna siano grabi! Pachnie łączka, sianko pachnie; idźmy płatać figle Kachnie! Póki konie ekonomskie siana jeszcze nie wywiozły, zagrzebujmy się w kopicach i fikajmy po nich kozły! Stóg wysoki, lecz miękuśki: nikt nie stłucze sobie buźki!
Świeży zapach skoszonych koniczyn Ciepłym pyłem owiewa twarz. Wyciął niebu kolisty policzek Łobuz-księżyc, złotawy łgarz. Cisza serce spokojem mi leczy, Zboża — stojąc bez ruchu — śpią… Niewidzialny potwór śródpowietrzny W błękit mrowie swych oczu wpiął. Nie, a może to w olbrzymiem niebie Czuwa wilków zbawionych rój? Śliczne ślepia zielonawo-srebrnie Błogosławią milczenie pól… Wszyscy, wszyscy … Przeczytaj wiersz
Leżę na łące, Nikogo nie ma: ja i słońce. Ciszą nabrzmiałą i wezbraną Napływa myśl: – To pachnie siano. Wiatr ciągnie po trawach z szelestem, A u góry Siostry moje, białe chmury, Wędrują na wschód. Czy nie za wiele mi, że jestem?
W cieplarni uwięzione pod szkłem, kwiaty zapominają, jaką słońce jasnością płonie i czym są powiewy rzeźwe, nad łąką tchnące.