Wirują, szumią w pędzie kolorowe szprychy. Na bulwarach świąteczna huczność tłumów wzbiera. Ponad ciżbą, gdzie rządzi gwałt, próżność, afera – Niebo miota zachodu ostatnie przepychy. W modnym sklepie za szybą, w oknie kunsthandlera, Przez czarne, wonne łąki i przez strumień cihcy, Blade pąki budząca i kwietne kielichy, Lekko, niemal nad ziemią, płynie Primavera. Za oszkloną … Przeczytaj wiersz
Piękne ręce załamał mistrz do żalu skłonny… Zwiodły go liczne próby i ścisłe prawidła. W miediolańskiej kaplicy bledną malowidła. Barbarzyńcy zburzyli księcia pomnik konny. Otwartymi oknami zmierzch nadchodzi wonny. W kącie, w mroku pracowni, pająk, snując sidła, Zakurzonej machiny połamane skrzydła Łączy z głową młodzieńca o ustach Madonny. „Kamień, w wodę rzucony, wywołuje kręgi. Głos … Przeczytaj wiersz
Niepomny, że nadchodzą już zmierzchu godziny, Marzy, błądząc rękami wśród mroków półtonu, Jako ptak zawieszony pod niebem palfonu, Michał Anioł, samotny stoi na szczycie drabiny. Chmurny czasem i pyszny jako Serafiny Groźną ręką strącone w głąb boskiego tronu, Przy jękliwej modlitwie wieczornego dzwonu, Oczy mrużąc, przystaje u wejścia Sykstyny. I gdy piosenką zadzwoni idący z … Przeczytaj wiersz
Wielki Czarniecki z śmiercią nie upada! Słuchaj narodzie, ten ci posąg gada: „Męstwem, miłością króla i ojczyzny, „Służąc krajowi do późnej siwizny, „U potomności jestem w jakimś względzie.“ Czarniecki!… Po nas posągów nie będzie.
Pamiętają Racławice Nasze kosy i kłonice. (Piosnka z r. 1831). Lasy nasze, ciemne lasy, Racławickie lasy! Pełne wczesnéj Woni leśnéj I słonecznéj krasy. Lasy nasze, ciemne lasy, Gdzie to cudne rano Kiedy was tu w głuchem polu W jednym dniu posiano? Od poranka do wieczora, Do samego zmroku, Ludzka krew się przelewała Z żołnierskiego boku. … Przeczytaj wiersz
Dojrzewa owoc łez — Już bliski bólów kres, Jęków i łkań — Zdziwiony słucha wróg, Z nad grobu woła Bóg: Łazarzu wstań! Pochwalne hymny nuć, Spowicia grobów zrzuć, Świadectwo złóż; Że jest na niebie Pan, Że wszelki ból mu znan, Żeś wezwan już — Patrz jaki w koło dziw Żeś westchnął, żeś już żyw, Łazarzu mój … Przeczytaj wiersz
Ty, co sławisz rzeczy minione, Coś wydobył to, co zewnętrzne, powierzchnie ras, życie, które obnażało się samo, Coś rozpatrywał człowieka jako wytwór polityk i zbiorowisk, rządzących i kapłanów, Ja, mieszkaniec Alleganów, rozpatruję go samego w sobie, w kręgu jego własnych praw, Cisnąć puls życia, które rzadko obnaża się samo ( wielka duma człowieka samego w … Przeczytaj wiersz