Kazimierz Wierzyński był polskim poetą i dziennikarzem, a także członkiem Polskiej Akademii Literatury w okresie II Rzeczypospolitej. Urodził się w Drohobyczu w roku 1894.
Rozpoczął swoją karierę literacką w 1913 roku, publikując wiersz „Hej, kiedyż, kiedyż”, jednak prawdziwym przełomem był wydany w 1919 roku tomik poezji zatytułowany „Wiosna i wino”. Dzięki radosnemu i pełnemu entuzjazmu tonowi lirycznych wypowiedzi autora, ten tomik zdobył ogromną popularność i rozgłos, stając się fundamentem jego późniejszej sławy.
Współtworzył grupę poetycką Skamander razem z Julianem Tuwimem i innymi poetami. Jego wiersz „Laur olimpijski” zdobył złoty medal poetycki na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku. Wcześniejsze utwory Wierzyńskiego celebrują radość życia i wdzięk sportowców.
W wyniku inwazji nazistowskich Niemiec na Polskę w 1939 roku, Wierzyński i jego żona Helena opuścili kraj. Przez wiele lat przebywali na emigracji, podróżując przez Europę i osiedlając się ostatecznie w Stanach Zjednoczonych. Jego późniejsza twórczość, powstająca na obczyźnie, miała bardziej ponury i społeczny charakter. Kazimierz Wierzyński zmarł w Londynie w roku 1969.
To było w erze marek i atlasów, Pierwszej radości i pierwszego żalu, Kiedym w różowej mgle zamierzchłych czasów Kochał się w tobie, biedny Hannibalu. Gimnazjum stało w Syrii czy w Atenach, A ja nocami, w smutnej twojej glorii, Grywałem główne role w wszystkich scenach Śpiącej pod głową powszechnej historii. Te śmieszne lata, gdym indyjskie skalpy … Przeczytaj wiersz
Za czym ja krążę? Za księżycem. Czym on mnie wabi? Drohobyczem. Zachodzi chmurą, Znów się zjawia. Skąd taka łuna? Z Borysławia. Którędy nosi Mnie wieczorem? Spójrz ponad Stryjem I Samborem. Po co ta całą Wasza zmowa. Co z niej mi przyjdzie? List ze Lwowa. A ten, co dmie tu Wiew skrzydlaty? To młodość, miłość I … Przeczytaj wiersz
…łzy sobacze Wyspiański Jak tu bardzo po polsku i jak starożytnie, Gdy noc patynę sączy zieloną po miedzi Gdy sto księżyców pląsa, na kopułach siedzi I każdy w każdym oknie witrażem, gdy kwitnie. Nad miasto wydźwignięty jak paw bezrozumny I papuga narodów, mózg dziejów szalony Z hukiem dzwonów królewskie przewraca korony I świeci czaszką, w … Przeczytaj wiersz
Wiosenny wiatr mię bzami owiał, Trąciłaś ogród lekkim ruchem, Twój płaszcz przygasnął, poliliowiał I stał się kolorowym puchem. Zmierzch ci jak pająk na sukienkach Koronki w dzwonki wyhaftował, Jak pióro senne po mych rękach, Po twarzy twój przepływa owal. W latarniach ulic drżą motyle, Ciemnieje dal i gra bezkreśnie; Mglisz się, zanikasz w świateł pyle, … Przeczytaj wiersz
Tylko w nocy słyszę czas, Pytam dokąd mnie goni Przez tyle świata, tyle miast, Ciągle zmieniam adresy, Gubię zapiski i rękopisy, Nie wiem gdzie mieszkam I nie wiem jak długo, Bo to wszystko tymczasem, Wszystko w międzyczasie, W tym bękarcim słowie, Ale jakże mądrym I jak okrutnym, W międzyczasie od początku, W międzyczasie do końca, … Przeczytaj wiersz
Posągi stoją w głębi czasu, W przejrzystej wodzie głębinowej: Twarze obmyte z rysów, Oczy zjedzone solą, Ramiona bez rąk, Stopy na płask I nawet fałdy szat Spływają po nich W poszarpanych plisach. To są wyspy w morzach minionych, W ciszy znieruchomienia, W obojętnej przyrodzie: Tędy szła miłość ludzka I kuła w marmurach Aleje swojego uśmiechu. … Przeczytaj wiersz
Przegniłe liście, rozpacz lasów, głogi I zadymionych ognisk w polu swąd, Puste, bezludne, porzucone drogi, Nie wiedzieć dokąd wiodące i skąd. W powietrzu z krzykiem kołujące wrony, Bolesny zachód. Coraz bliżej mgła. Pusto, bezludnie. Żal niewyśledzony, Nagle odczuty, ostry i bez dna.
Wiosna tanagra Tyle lat, tyle wieków To samo powtarza: Bez końca Tańczy. Nie widzi, nie wie, Że wszystko się wykruszyło, Wszystko się wyludniło, Cały świat – Jej wystarczy Kwiat pomarańczy. Nie wie nic, Nikogo się nie boi, Żadnej Kassandry Ani stu innych wróżek: Zapach jej zmysły pomieszał, Rozum odebrał, Kwiat ją urzekł. Złotoróżowe owoce Kołysze … Przeczytaj wiersz
Usta twoje się snują, usta twe się wodzą, Jak dwa ptaki różowe, po mnie lekko chodzą, Jak dwa światła natchnione, oczu dotykają, Usta twe mnie zabrały, usta twe mnie mają. Jak wyznania wstydliwe, jak szepty szalone, Powtarzam w ustach twoje usta niezliczone, Od uśmiechu w kącikach do smaku języka – Usta twoje całują i świat … Przeczytaj wiersz
Leżę na łące. Nikogo nie ma, ja i słońce. Ciszą nabrzmiałą i wezbrana Napływa myśl to pachnie siano. Wiatr ciągnie po trawach z szelestem A u góry siostry moje Białe chmury, wędrują na wschód. Czy nie za wiele mi, że jestem?
Oto jest ziemia moja, oto niebo moje, Oto dni, co minęły, i dni, które miną, Z gwiazdami twoich imion pośród świata stoję, Niosę je, jak me szczęście i jak niepokoje, — Imiona twe pachnące i słodkie, jak wino. Oto jest wiedza wszystka, która mi wiadoma, Cała prawda z mądrości dobyta wszelakiej, — Powoli ją do … Przeczytaj wiersz
Zasnuwasz mię, zawlekasz, jak obłok wysoki, Cały światłem objęty i pełen pogody, Odbijam cię, jak woda odbija obłoki: Powtarzam w sobie każdy szczegół twej urody. I zatapiam się w tobie, najdroższy widoku, Rozprowadzam cię wkoło, roztaczam i mnożę, l poprzez pamięć czuję cię na każdym kroku. I poprzez myśli czuję cię o każdej porze. I … Przeczytaj wiersz
Kapelusz biorę pod pachę i drogą Śliską od deszczu, gdzie mnie nic nie czeka I gdzie nie spotkam na szczęście nikogo, Idę i kłaniam się lasom z daleka. Gwiżdżę i śpiewam i śmieję się głośno: Jak się masz, jasny błękicie na niebie? Płuca zapełniam ziół modlitwą rośną I coś mądrego mówię sam do siebie. … Przeczytaj wiersz
Przez miedze polne, biegnące wśród żyta, Z odkrytą głową, śpiewając i boso Idę poranną, dobroczynną rosą, I świat mi się w oczach, jak maj, się rozkwita. Tyle wesela na niebie i ziemi, Że zaślepiony w szczęściu i radosny, Całuję usta mej pogańskiej wiosny Długo wargami nienasyconemi. A w końcu między, już widać z … Przeczytaj wiersz
Mieczysławowi Grydzewskiemu Wszystko wam oddam tylko nie te trawy Łąk pokoszonych i cień pod modrzewiem. Szuwarem pachną zamulone stawy I coś gadają. Co takiego? Nie wiem. Cały dzień chodzę, przysiadam w tym cieniu I to, co widzę, powtarzam bez związku: Piasek, zielone kamyki w strumieniu, Łąki i stawy – i znów od początku. Dopiero nocą, … Przeczytaj wiersz
Park dziwów starożytnych, wiatr, który szeleści Wokół śpiących pałaców, grobowców bez treści, Te lampy i posągi, księżyc gdzie się słania Geniusz twego narodu, duch zapominania, Te rany wielkiej dumy, inne wielkie rzeczy, W których tyle jest prawdy, ile się złorzeczy, Wszystkie cnoty parszywe – to nas nie przejedna. To pustką zarażona Polska jeszcze jedna. Z … Przeczytaj wiersz
Rzut mój w rozwartej zaczyna się dłoni, Rzut mój się kończy – nie wiadomo gdzie, Dysk, niby dukat połyskliwy, dzwoni Poza światami, za metami – w mgle! Dysk mój upada na ziemię, i dźwięczy, I znów się zrywa i wykreśla łuk, To serce skute w złocistej obręczy Tętni i bije i przyspiesza stuk. Z placów … Przeczytaj wiersz
You who dare Persephone’s threshold, Beloved, do not fall apart in my hands. Ezra Pound Nie rozpadaj się w moich rękach, Beloved, Słowo moje Które schodzisz do ciemności I wychodzisz na jasność, Czekam na ciebie Ratunku mój, Wyglądam ciebie Nadziejo moja Żyję według ciebie Zegarze mój, Szukam wróżb w tobie Senniku mój, Urzeczywistniam cię Mitologio … Przeczytaj wiersz
Polska leży nad Wisłą. Nikt nie jest samotną wyspą. Wszyscy to wiemy. I na nic. Atak przeminął. W nocy szukamy Niepewną ręką na sercu szramy Nieprzekraczalnych granic. Czujemy palcami wilgoć. To Wisła. Czujemy palcami szorstkość. To wyspa. I potem świat się kończy urwiskiem. Atak przeminął. Ale cóż kiedy chora Pękła w nas przeciążona komora I … Przeczytaj wiersz
Aby coś okazało się piękne, Stało się faktem i nie dało się cofnąć, Aby odtąd trwało niedosięgłe dla nikczemności, Aby przy nim bezsilna była nienawiść i przemoc, Aby choć taka wolność miała gdzieś swoje azylum, A wszechpotęga zła choć taki opór przeciwko sobie – Po to piszę i gdybym nie był pewny, że mam rację, … Przeczytaj wiersz
W ciemnej, bezbożnej puszczy narodów i świata, Gdzieśmy stracili głos nasz, sumienie człowieka, Nikt nam dróg nie objawi i nic nas nie zbrata I z wszystkich złych przeznaczeń najgorsze nas czeka; Pomyleni szukamy – ach, jakże na próżno – Gusła co świat czaruje, a ludzi nie zmienia, Zamiast zmówić modlitwę podróżną: Boże, pozwól nam wrócić … Przeczytaj wiersz