Marina Cwietajewa

Marina Iwanowna Cwietajewa (1892–1941) była jedną z najwybitniejszych rosyjskich poetek XX wieku, której twórczość odzwierciedlała pełne dramatyzmu i burzliwe życie. Pochodziła z inteligenckiej rodziny – jej ojciec, Iwan Cwietajew, był profesorem historii sztuki i założycielem Muzeum Sztuk Pięknych w Moskwie, a matka, Maria, utalentowaną pianistką. Marina od najmłodszych lat miała kontakt z literaturą i sztuką, co znacząco wpłynęło na jej rozwój poetycki.

Jej życie osobiste było pełne trudnych doświadczeń, takich jak śmierć matki, gdy miała 14 lat, oraz nieudane małżeństwo z Siergiejem Efronem, oficerem carskiej armii, a później agentem NKWD. Trudne losy oraz okres wojen i wygnania odcisnęły głęboki ślad na jej poezji, pełnej emocji, głębi i tragizmu.

Rewolucja, wojna domowa i emigracja

Rewolucja październikowa w 1917 roku i wojna domowa miały ogromny wpływ na życie Mariny Cwietajewej. Podczas gdy jej mąż, Siergiej Efron, walczył po stronie Białych, ona pozostała w Moskwie, doświadczając rozłąki i chaosu, co znalazło odbicie w jej poezji, zwłaszcza w cyklu „Łabędzi obóz” (1921). W 1922 roku wyemigrowała z dziećmi do Berlina, a później do Pragi, gdzie dołączył do niej mąż. W 1925 roku przenieśli się do Francji, jednak życie na emigracji było dla niej trudne, przynosząc wyobcowanie i biedę. W tym okresie stworzyła ważne dzieła, jak poemat „Próba lojalności” (1925).

W 1939 roku Marina Cwietajewa wraz z synem powróciła do ZSRR, gdzie dołączyła do męża i córki. W tym samym roku oboje zostali aresztowani – jej mąż został stracony w 1941 roku za udział w politycznych morderstwach, a córka Ariadna skazana na wieloletni pobyt w obozie pracy. Po powrocie do ZSRR Cwietajewa, pozbawiona pracy i środków do życia, starała się ocalić syna wyjeżdżając z Moskwy. Wcześniejsze tragedie, takie jak śmierć jej młodszej córki Iriny oraz aresztowanie starszej córki i siostry, pogłębiły jej nieszczęście. W latach 1922-1939, podczas emigracji w Berlinie, Pradze i Paryżu, utrzymywała się z niskich zasiłków, a po powrocie do ZSRR nie mogła znaleźć pracy, nawet fizycznej. W 1941 roku, po ewakuacji do Jelabugi, zmagając się z samotnością, ubóstwem i konfliktem z synem, w mając 48 lat popełniła samobójstwo 31 sierpnia wieszając się w swoim mieszkaniu. Została najprawdopodobniej pochowana w anonimowym gróbie na małym cmentarzu w Jelabudze w Tatarstanie, w miasteczku, w którym spędziła ostatnie chwile swojego życia.

Twórczość Mariny Cwietajewej

Marina Cwietajewa zaczęła pisać wiersze już jako dziecko w wieku 6 lat, a debiutowała tomikami „Album wieczorny” (1910) i „Latarnia czarnoksięska” (1912), wydając je własnym nakładem. W dzieciństwie, podróżując z matką do sanatoriów w Europie, szybko opanowała kilka języków obcych i pisała po rosyjsku, francusku oraz niemiecku. Jej debiutancki tom poezji „Album wieczorny” (1910), wydany w wieku 18 lat, został dobrze przyjęty przez krytyków. Wczesna twórczość Cwietajewej była pełna liryzmu, osobistych doświadczeń i miłosnych refleksji, a także nosiła wpływy symbolizmu, dominującego nurtu w literaturze rosyjskiej tamtego okresu.

Marina Cwietajewa jest dziś uznawana za jedną z najwybitniejszych postaci literatury rosyjskiej. Jej poezja, proza i listy ukazują skomplikowaną, pełną pasji i bólu osobowość, zmagającą się z wyobcowaniem zarówno w rewolucyjnej Rosji, jak i na emigracji. Pisała o miłości, samotności, patriotyzmie oraz sprzecznościach ludzkiego losu, tworząc jedne z najbardziej emocjonalnych dzieł w literaturze rosyjskiej. Pełne docenienie jej twórczości nastąpiło dopiero po jej śmierci, szczególnie od lat 60. w ZSRR, a jej wiersze przetrwały próbę czasu dzięki wyjątkowej wrażliwości i przenikliwości.

Wiersze Mariny Cwietajewej