***
Powietrze jest ostrzem brzytwy, którą manewruję
na poligonie namydlonej twarzy. Pełnia.
Spuchnięta krągłość księżyca; brak kałuż.
Patrzę pod nogi i nie ma drugiego nieba.
Jest bruk wymieciony do czysta. Jest
noc, jestem ja i jest
żółty ołówek A.W. FABER.
Drogiemu przyjacielowi, Franciszkowi Fiszerowi, z pełnym wzruszenia uznaniem dla smutnych i wesołych cudów Jego cygańskiego żywota i ze szczerym zachwytem dla Jego wiecznie młodych uniesień i pomysłów metafizycznych. Pleć, pleciugo! — Na wzgórza południowym grzeju Siedział razu pewnego — Maciej przy Macieju. Do pierwszego Macieja…