Kazimierzowi i Julii Stabrowskim Mrok Wichru Halnego opowiem tym, w których serca Wola Potęgi wyrzuciła strzały mroczne i wieczne ze swego kołczanu; na obszarach tej bezmiernej Ruiny, którą jest Polska – takim, którzy rozumieją Tytanizm Narodowej Rozpaczy. Ten ponury poemat nie jest bajroniczny, nie jest już nawet dantejski: nie zstępuje on do Hadesu z miejsca … Przeczytaj wiersz
Zapłakał wiatr jesienny. Pod deszczu kroplami Jęknęły głucho szyby w mej pustej komnacie. Czemu, wichry, płaczecie deszczowymi łzami? Czemu smutek po ziemi beznadziejny gnacie? Kwiaty latem rozkwitłe ułożył na ziemi Jesienny wiatr i wionął zimnymi powiewy, Załkały stare drzewa konary swojemi. Zawtórowały z cicha konające krzewy. Ktoś płacze. Nie. To wicher wionął po ogrodzie. Ktoś … Przeczytaj wiersz
I. Zachodni wietrze, tchu jesiennej Pory, Przed którym pierzcha, gdy mkniesz niewidziany, Jak przed zaklęciem ulatują zmory, Liść zżółkły, ogniem suchotniczym zlany I pada, martwy; ty, co oziminę, Wiedziesz na łoże śnieżyste, gdzie łany Wypoczywają, niby trupy sine W grobach, bezwładne, aż w swój róg uderzy Wiosna, twa siostra, w lazurów godzinę I w … Przeczytaj wiersz
Nikt nie zgadnie, jak i kiedy przyszedł na ten świat, Czy po nagich krzesanicach z gór na ziemię spadł, Czy się podniósł z cichych stawów i zmurszałych den, Gdzie na wodnych traw podłożu zmógł go długi sen — Czy go zrodził bór, co nocą w czarnych głębiach huczy, Czy ten martwy ugor skalny, gdzie się … Przeczytaj wiersz
Jabłoneczka biała Kwieciem się odziała; Obiecuje nam jabłuszka, Jak je będzie miała. Mój wietrzyku miły, Nie wiej z całej siły, Nie otrącaj tego kwiecia, Żeby jabłka były.
Na samym krańcu pola wzniosłe drzewa stały, Które w czas letniej burzy płynąć się zdawały Jak flota galeonów prosto w naszą stronę Poprzez wzburzony przestwór trawy pomierzwionej, W pełnym ożaglowaniu, aż do czubka żagli Czerpiąc przyjemność z tego jak je wicher nagli, Lecz dziś, gdy liście spadły, to już nie okręty, Chociaż ich kształt z … Przeczytaj wiersz
Jakże mógłbym żyć w tym mieszkaniu wiatrów? Wiatr wstrząsa moim łożem, w wietrze ginie mój krzyk. Wiatr gasi mój ogień, pokrywa moją miłość. Wiatr odziera liście z moich drzew i smuży się jak ciemne włosy nad wodami. Wiatr spędza konie na dół z górskich zboczy. Wiatr zmaga się z chmurą niosącą burzę i zwycięża. Wiatr … Przeczytaj wiersz