Czemu mam ją potępiać za to, że dni moje
Wypełniła cierpieniem i w czasie ostatnim
Sposobiła lud prosty do gwałtu i boju,
Gotowa wysłać wąskie zaułki przeciw dzielnicom dostatnim.
Czy odwaga i chęci to są dwie równości?
Cóż mogło ją ukoić, ją — umysł tak prosty
Jak ogień, przetworzony czystą szlachetnością,
Ją — piękno jak łuk napięty, ostry?
Spotyka się je rzadko teraz, w naszej dobie,
Piękno takie wyniosłe, samotne, surowe.
Cóż mogła więc poradzić, będąc tylko sobą?
Czy była jakaś Troja do spalenia nowa?