Wstaję o świcie i klękam, i dmucham,
Aż ziarnko ognia zbudzę, odchucham.
Potem już czas szorować piec, zamiatać,
Nim gwiazdy zaczną mrugać, zerkać do świata.
A młode długo leżą, marzą w łożu,
Jak wstążki dobrać, na pierś, na czoło włożyć.
Dzień cały pędzą bałamutnie,
Niech im we włosy dmuchnie wiatr, już smutne.
Ja stara jestem, a muszę pracować,
I słabnie, stygnie ziarenko ognia.
