Trudno domyślić się ile ma lat
kobieta wiecznie ubrana na czarno.
Dzień przypadł do niej kiedy spotkać szła
syna co życie do ziemi zagarnął.
Drzewa. Wystrzały krwią w zieleń strzelały.
I wreszcie poczuł co to znaczy strach
chłopiec w okopie swą śmiercią zdumiony
– aż tak zdumiony że bólu nie słyszał.
A słyszał tyle że trudno mu współczuć.
Dzień przypadł do niej gdy naprzeciw szła.
Dzień przypadł do niej i przypadła cisza
i przywaliła zbyt nagłe cmentarze.
Kobieta w czerni. W ciszy. W lęku. W twarzy.
W ciszy. W dniu. W ciszy. I w bramie cmentarnej.
Kobieta pamięcioletnia.
Ewa Lipska