Wczesne godziny

przez

Adam Zagajewski

Wczesne godziny przedpołudnia; jeszcze nie piszesz

(nie próbujesz pisać, raczej), tylko leniwie czytasz.

Wszystko jest nieruchome, spokojne, pełne, tak

jakby to był prezent ofiarowany przez muzę powolności,

jak dawniej, w dzieciństwie, na wakacjach, kiedy długo

studiowało się kolorowa mapę przed wycieczką, mapę,

która obiecywała tak wiele, głębokie stawy w lesie

jak świecące oczy motyli, górskie łąki tonące w ostrej trawie;

albo moment przed zaśnięciem, kiedy jeszcze nie ma snów,

ale już wyczuwa się ich nadchodzenie z różnych stron świata,

ich marsz, pielgrzymkę, ich czuwanie przy łożu chorego

(chorego na jawę), i ożywienie wśród średniowiecznych figur

skurczonych w wiecznym bezruchu nad katedrą;

wczesne godziny przedpołudnia, cisza

– jeszcze nie piszesz,

jeszcze rozumiesz tak wiele.

Zbliża się radość.

3/5 - (1 głosów)

Przeczytaj inne wiersze tego poety

Adam Zagajewski

Wiersze popularnych poetów

na jawie wariata

Jawa jest jednym wielkim powodem do picia. Jerzy Pilch, „Pod Mocnym aniołem” kocham cię tylko wtedy, gdy patrzę na twoje zdjęcie. od tej tezy zaczyna się każdy mój dzień, najpierw się budzę, potem powtarzam to zdanie jak mantrę. wcieram je w skórę, wstrzykuję w krwioobieg….

Nienawiść

Spójrzcie, jaka wciąż sprawna, jak dobrze się trzyma w naszym stuleciu nienawiść. Jak lekko bierze przeszkody. Jakie to łatwe dla niej – skoczyć, dopaść. Nie jest jak inne uczucia. Starsza i młodsza od nich jednocześnie. Sama rodzi przyczyny, które ją budzą do życia. Jeśli zasypia,…

Kościeliska

Oto tatrzańska sielanka Łagodną wabi ponętą, Jak dziewczę, co uśmiechniętą Twarzyczką wita kochanka… Przez skał rozdartych podwoje Przegląda wąwozu łono, Gdzie szumią srebrzyste zdroje Melodię głazom nuconą – Przez skał rozdartych podwoje Świerk zwiesza konary swoje, I słońca blask się przeciska… To Kościeliska! Zielona skacze…