Wczesne godziny

Wczesne godziny przedpołudnia; jeszcze nie piszesz

(nie próbujesz pisać, raczej), tylko leniwie czytasz.

Wszystko jest nieruchome, spokojne, pełne, tak

jakby to był prezent ofiarowany przez muzę powolności,

jak dawniej, w dzieciństwie, na wakacjach, kiedy długo

studiowało się kolorowa mapę przed wycieczką, mapę,

która obiecywała tak wiele, głębokie stawy w lesie

jak świecące oczy motyli, górskie łąki tonące w ostrej trawie;

albo moment przed zaśnięciem, kiedy jeszcze nie ma snów,

ale już wyczuwa się ich nadchodzenie z różnych stron świata,

ich marsz, pielgrzymkę, ich czuwanie przy łożu chorego

(chorego na jawę), i ożywienie wśród średniowiecznych figur

skurczonych w wiecznym bezruchu nad katedrą;

wczesne godziny przedpołudnia, cisza

– jeszcze nie piszesz,

jeszcze rozumiesz tak wiele.

Zbliża się radość.