Motyw miłości w poezji jest jednym z najbardziej uniwersalnych i ponadczasowych tematów, który porusza zarówno serca, jak i umysły czytelników. Od wieków poeci eksplorują różne oblicza tego uczucia – od radosnego uniesienia po bolesną tęsknotę, od miłości duchowej po fizyczną namiętność.
W literaturze starożytnej miłość często ukazywana była jako siła boska lub fatalistyczna, co widać w twórczości takich autorów jak Safona czy Owidiusz. Średniowieczna poezja miłosna, szczególnie nurt trubadurów, idealizowała uczucie jako niespełnione, platoniczne i pełne tęsknoty, oddające hołd ukochanej w duchu rycerskiego kultu.
Renesans przyniósł bardziej zmysłowe i cielesne przedstawienia miłości, co widoczne jest w sonetach Petrarki czy Jana Kochanowskiego. Poeci tego okresu podkreślali zarówno piękno ukochanej osoby, jak i ulotność uczuć w obliczu czasu.
Romantyzm uczynił miłość głównym tematem twórczości, łącząc ją z wielkimi emocjami, bólem i tęsknotą. Utwory Adama Mickiewicza, takie jak Niepewność, czy Juliusza Słowackiego pełne są namiętności, ale także tragizmu i melancholii.
W poezji współczesnej motyw miłości nabiera bardziej intymnego, introspektywnego charakteru. Poeci, tacy jak Halina Poświatowska czy Wisława Szymborska, analizują miłość w kontekście codzienności, przemijania i ludzkiej niedoskonałości. Uczucie staje się jednocześnie źródłem radości i głębokiego bólu.
liściu osłoń mnie zielenią jestem jesienne nagie drzewo z zimna drżę wodo napój mnie jestem piaskiem gorącej suchej pustyni wiatr mnie przegarnia ręką ogrzej mnie ty który jesteś słońcem przed którym stoję ukryta w słowach jak w drzew cieniu źródło bijące
Pamiętam dobrze tę przelotną chwilę W któréj mi Nieba Ciebie ujrzéć dały Jakby zjawisko czarujące mile Jak Boskiéj krasy obraz doskonały. W mękach tęsknoty srogiéj zrozpaczonéj W tłumie roztargnień co pamięć mąciły Długo mi w duszy brzmiał twój głos pieszczony I miłe rysy długo mi się śniły. W ponuréj ciszy jak w mroku więzienia Ciężko … Przeczytaj wiersz
Jedno spojrzenie, miły, twoich oczu I na mych ustach jeden pocałunek – Czyż może znaleźć upojniejszy trunek, Kto choć raz w życiu tę słodycz ich poczuł? Z dala od Ciebie żyjąc na uboczu Tobie poświęcam mą myśl i frasunek; Serce potrąca wciąż tę samą strunę Jedną, jedyną… i łzy płyną z oczy. Po licu spływa … Przeczytaj wiersz
Oto masz powiew chwil, z którymi płynę: Myślę o tobie, smutno mi i cicho… Przeszłość mi mówi, że i ja przeminę, Jak dzień, jak wieczór, jak noc z gwiezdną pychą. Snuje się zapach, niby sen już znany, I snuć się będzie tak samo, jak dzisiaj, Gdy wszystko, teraz bez miary kochane, Pójdzie ode mnie z … Przeczytaj wiersz
Miłuj, miła, miłuj wiernie, Miej go w sercu zawżdy pewnie, Wiernie mienim, nie przemienim, Kto to wzdruszy, Dyjabeł będzie pan jego duszy.
Ach, miłość, coś mi uczyniła, Eżeś mie tak oślepiła, Eżeśm ja na miłość podał, Jako bych nikogo na świecie znał.
Litości — zmiłowania — miłości! — tak, właśnie Miłości — miłosiernej, takiej, co nie mami, Nie zna, co to wahania, wątpliwości, waśnie, Szczera, jawna, widzialna — a nic jej nie splami! O, bądź moja bez reszty — cała — cała należ Do mnie! Całą postacią, urokiem, słodyczą Ust całowanych, dłońmi, cudem oczu — ależ Nie … Przeczytaj wiersz
Na nasze czterdziestolecie …L’Épousee au front diaphane Lispur qu’un rien terni et fane. Sully Prudhomme, L’Épousee Niech nie odkrywa Jej okiem, Póki nie przemył go w świetle Ranka, w śniegach góry dalekiej, Na łagodnych pagórach ziół, W strumieniu kantat Jana Sebastiana Bacha. Niech nie kładzie na Niej ręki, Póki nie zmył z niej gwałtów. Krwi. … Przeczytaj wiersz
za POWROTEM DO RODZINNEGO KRAJU 1841 r. w Druskienikach. 1. Czyich cudniejsze oczu wejrzenia, Czyich wdzięczniejszy jagód rumieniec. Głosu czyjego milejsze pienia, Chwałę lub szczęście skąd ma młodzieniec? CHÓR. Śliczne dziewice witamy Was! 2. Czyich ust szczersze słowa i śmiechy W wesoły wieczór lub smutny ranek, W czyje to ucho żal i pociechy, Bezpieczniej składa … Przeczytaj wiersz
Śmieszną robotę, a mały pożytek Zaczął Kupido w dwojgu ludziach z pracą; Ten wysechł jak wiór, w zamyśleniu wszytek, Ta wzdycha, jęczy za niepewną płacą: Bo kto przetakiem chce naczerpać wody, Fatygi wiele, a mało ochłody. Skrada się kotek do mleka że słodkie, Ledwo co liznął nieborak śmietany; Zapomniał, że w tym gusta będą krótkie, … Przeczytaj wiersz
Nie chodź nocą polami, najmilszy, bezemnie — Po polach mgła się włóczy, czeka na bezdrożach, Wiruje dzikim pląsem przez zagajnik ciemny — Szaty cienkie rozwiesza na przydrożnych brzozach. Nie chodź nocą łąkami — nie chodź sam, mój miły, Na łakąch pośrod kwiatów mógłbyś nocą zasnąć, Możeby ci się wtedy pod gwiazdami śniło, Że kwiaty jeszcze … Przeczytaj wiersz
Było to nocą w porze żniw, gdy śliczny jest łan pszenny – w księżyca jasny blask wśród niw, wybrałem się do Annie. Niepostrzeżenie mijał czas, aż się zgodziła wdzięcznie, gdy poprosiłem tylko raz: Odprowadź mnie przez jęczmień! Pszenicy łan i łan jęczmienia prześlicznie się zieleni; noc szczęsna, nie do zapomnienia wśród łanów z moją Annie. … Przeczytaj wiersz
Gdy ktoś lampę roztrzaska, W ciemnym pyle światło jej kona; Gdy wiatr chmurę rozwieje, Gaśnie tęcza w niebie rozjarzona. Kiedy zerwie się struna, W zapomnieniu ginie pieśń zaczęta; Kiedy usta zamilkną, Słów najdroższych nikt już nie pamięta. Gasną blaski i tony, Kiedy zniszczył los lampę i lutnię: Tak i w sercu nie zabrzmi Żadna pieśń, … Przeczytaj wiersz
Gdy błękitne twoje oczy Budzą we mnie trwogę, Tak w umyśle mi się mroczy, Że mówić nie mogę… Choć się tym widokiem trwożę, Lecz mnie on nie gniewa, Bo błękitnych myśli morze Serce me zalewa…
Przyjaźń, miłość, mędrców kamień, Śledzić myślą nieobłudną — Można. Źródło to omamień Znaleźć w życiu?… Jakże trudno!
Przyjemne czucia, niewinne zapały, Uprzejmej zapęd skłonności, Serce i umysł mój cały Poświęcam twojej, Kloryndo, piękności. Miło dla ciebie znosić te pociski, Te blizny i te kajdany, Te żądze i te utyski, Którym podlega jeniec rozkochany. Miło dla ciebie znosić tę niewolę, Ciche wzdychania i jęki, Skryte zmartwienia i bolę, Które mi sprawić … Przeczytaj wiersz
Piersi twe wonne zakwitły różowym głogiem — — usta me nieprzytomne są ogniem — Niezgonne twoje oczy mijają skosem widnokrąg — — ziemia spod nóg się toczy, mija słoneczny obrąb — Stoimy w pustce, samotni — ziemia daleko przed nami, — przemień mnie w gwiazdę! — dotknij serca wargami —
Kim jesteś? Ręki twojej gest i uśmiech drżący w cieniu ócz znam i nie mogę w sobie kształtu odtworzyć, jakbym szedł ulicą tak dobrze znaną, że mi patrzeć na domy bliskie i otwarte na oścież oczom — nie potrzeba. A później: skąd przyszedłem tu? — w zdumieniu pytać. Tak i ty bliska mi jesteś i … Przeczytaj wiersz
Gdy domdlewasz na łożu, całowana przeze mnie, Chcę cię posiąść na zawsze, lecz daremnie, daremnie. Już ty właśnie — nie moja, już nie widzisz mnie wcale. Oczy mgłą ci zachodzą, ślepną w szczęściu i szale! Zapodziewasz się nagle w swoim własnym pomroczu, Mam twe ciało posłuszne, ale ciało — bez oczu!… Zapodziewasz się nagle w … Przeczytaj wiersz
Kocham poranki w cichym lesie W szczebioty ptaków zasłuchane, Kiedy mi wietrzyk pieśni niesie W zacisze moje, na polanę… Ach! Wtedy szczęście u mnie gości, Gdy leżę w wonnych mchów kolebie… …Jakże ci powiem o miłości, Jeżeli więcej kocham ciebie? Kocham bogate polskie niwy, Zboże źrzejące: jęczmień, żyto, Gdy rolnik z pracy swej szczęśliwy Czeka … Przeczytaj wiersz
„Pani ma bardzo ładne czerwone usta, Ale zdaje mi się, że są troszeczkę pomalowane. Co za dziw? Wiadomo, że kobieta – to istota pusta… Puchu marny, jak mówi poeta… To przecież znane. Ale, proszę pani, czy to przeszkadza prawdziwej miłości? Pani pozwoli, że ją do domu odprowadzę… Co? Pani nie zawiera na ulicy znajomości? Nie … Przeczytaj wiersz