Konstanty Ildefons Gałczyński był jednym najwybitniejszych polskich poetów ubiegłego stulecia. Gałczyński urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. Był trzecim dzieckiem w rodzinie. Jego ojciec był prawnikiem, a matka nauczycielką. Miał starszego brata i młodszą siostrę. Gałczyński ukończył gimnazjum w Warszawie, gdzie wykazywał zainteresowanie literaturą i poezją. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim.
Zyskał rozgłos jako poeta i satyryk. Jego twórczość charakteryzowała się dowcipem, humorem i często ironią. Pisał wiersze, opowiadania, eseje i satyryczne felietony. W okresie międzywojennym Gałczyński działał w środowisku artystycznym i literackim Warszawy. Był często gościem w kawiarniach i klubach literackich, gdzie spotykał innych twórców.
Podczas II wojny światowej Gałczyński jako członek Korpusu Ochrony Pogranicza brał udział w kampanii wrześniowej. Po wojnie nadal pisał i publikował. Jego twórczość była bardzo popularna w Polsce. Gałczyński zmarł 6 grudnia 1953 roku. Przyczyną jego śmierci były problemy zdrowotne, w tym wynikające z powikłań po zawale serca.
Twórczość Gałczyńskiego siedemdziesiąt lat po jego śmierci jest nadal popularna w Polsce. Jego wiersze i utwory są często cytowane i adaptowane przez innych artystów. Jego satyryczny i dowcipny styl nadal przyciąga czytelników i słuchaczy, a jego życie i twórczość są ważnymi elementami polskiej literatury i kultury w XXI wieku.
Wiersze o miłości Konstanty Ildefons Gałczyński
Już kocham cię tyle lat, na przemian w mroku i w śpiewie, może to już jest osiem lat, a może dziewięć – nie wiem. Splątało się, zmierzchło – gdzie ty, a gdzie ja, już nie wiem – i myślę w pół drogi, że tyś jest rewolta i klęska, i mgła, a ja to twe rzęsy … Czytaj dalej
Szkoda, że stało się, szkoda, że nie ma, że… eech, próżna mowa. Norwid, ten pisałby, Tycjan i Rembrandt, i Loon by malował. Ręce jak miękki sen, oczy jak, czy ja wiem, wiadomo: oczy. Anioł szedł, szedł przez mgłę. Mówię tak. A on: nie. I zauroczył. No i łzy. A, to ty? Szkoda mi, byłyby i … Czytaj dalej
Jak się te lata mylą Ej, biegną jak konie kare. I znów idę z tobą nad Wilią zieleniejącym bulwarem. Wiosna przegląda się w wodzie niczym ty w lustrze weneckim; po moście gołąb chodzi poważnym krokiem niemieckim: gołąb odleci za chwilę, zapleć równiankę wesołą jak horacjańska Fidyle bogom mniejszym niż gołąb. Czemu tak kusi pochyłość? Wergil … Czytaj dalej
Ona mi pierwsza pokazała księżyc i pierwszy śnieg na świerkach, i pierwszy deszcz. Byłem wtedy mały jak muszelka, a czarna suknia matki szumiała jak Morze Czarne. Noc. Dopala się nafta w lampce. Lamentuje nad uchem komar. Może to ty, matko, na niebie jesteś tymi gwiazdami kilkoma? Albo na jeziorze żaglem białym? Albo falą w brzegi … Czytaj dalej
Pytanie to, w tytule postawione tak śmiało, choćby z największym bólem rozwiązać by należało. Jeśli ogórek nie śpiewa, i to o żadnej porze, to widać z woli nieba prawdopodobnie nie może. Lecz jeśli pragnie? Gorąco ! Jak dotąd nikt, Jak skowronek. Jeżeli w słoju nocą łzy przelawa zielone? Mijają lata, zimy, raz słoneczko, raz chmurka; … Czytaj dalej
Na wspólną radość, na chleb powszedni, na poranne otarcie oczu w blasku słonecznym, na nieustające sobą zdziwienie, na gniew, krzywdę i przebaczenie wybieram Ciebie.
A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź, wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj, ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań, we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu. Pokaż mi wody ogromne i wody ciche, rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych, dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i … Czytaj dalej