Konstanty Ildefons Gałczyński był jednym najwybitniejszych polskich poetów ubiegłego stulecia. Jego życie i twórczość są ważnymi elementami polskiej literatury i kultury XX wieku.
Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. Był trzecim dzieckiem w rodzinie. Jego ojciec był prawnikiem, a matka nauczycielką. Miał starszego brata i młodszą siostrę. Gałczyński ukończył gimnazjum w Warszawie, gdzie wykazywał zainteresowanie literaturą i poezją. Następnie studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim.
Zyskał rozgłos jako poeta i satyryk. Jego twórczość charakteryzowała się dowcipem, humorem i często ironią. Pisał wiersze, opowiadania, eseje i satyryczne felietony. W okresie międzywojennym Gałczyński działał w środowisku artystycznym i literackim Warszawy. Był często gościem w kawiarniach i klubach literackich, gdzie spotykał innych twórców.
Podczas II wojny światowej Gałczyński jako członek Korpusu Ochrony Pogranicza brał udział w kampanii wrześniowej. Po wojnie nadal pisał i publikował. Jego twórczość była bardzo popularna w Polsce.
Konstanty Ildefons Gałczyński zmarł 6 grudnia 1953 roku. Przyczyną jego śmierci były problemy zdrowotne, w tym powikłania po zawale serca.
Twórczość Gałczyńskiego siedemdziesiąt lat po jego śmierci jest nadal popularna w Polsce. Jego wiersze i utwory są często cytowane i adaptowane przez innych artystów. Jego satyryczny i dowcipny styl nadal przyciąga czytelników i słuchaczy.
Wiersze o miłości Konstanty Ildefons Gałczyński
Ile razem dróg przebytych? Ile ścieżek przedeptanych? Ile deszczów, ile śniegów wiszących nad latarniami? Ile listów, ile rozstań, ciężkich godzin w miastach wielu? I znów upór, żeby powstać i znów iść, i dojść do celu. Ile w trudzie nieustannym wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń? Ile chlebów rozkrajanych? Pocałunków? Schodów? Książek? Ile lat nad strof stworzeniem? Ile … Czytaj dalej
Niechaj tam inni księgi piszą. Nawet niechaj im sława dźwięczy jak wieża studzwonna, ja ksiąg pisać nie umiem, a nie dbam o sławę – serwus, madonna. Przecie nie dla mnie spokój ksiąg lśniacych wysoko i wiosna też nie dla mnie, słońce i ruń wonna, tylko noc, noc deszczowa i wiatr, i alkohol- serwus, madonna. Byli … Czytaj dalej
Szła Tęcza, zbawienie świata spóźnione: Bo gdy za ręce się wdzieli, jak dzieci wystraszone, zawirowali, skamienieli, i z miliardowej gardzieli wyrwał się ryk: — NIE CHCE-MY KOŃ-CA ŚWIA-TA! Na złość się zrobił koniec świata. Sic! Kosmiczna zaczęła się chryja z całą straszliwą atmos- ferą. Vide św. Jan, Apokalipsa — Pathmos: Słońca zgasły i gi- nęły, … Czytaj dalej
Sam nie rozumiem, skąd to mi się bierze, że jestem mitologiczne zwierzę, ni to świnio-byk ni to koto-pies, w ogóle z moich stron: liryka, liryka, tkliwa dynamika, angelologia i dal. Idę, powiedzmy, wieczorem z Arturem i nagle: księżyc wschodzi nad murem, Artur ostrzega, bo dobry kolega: – Nie patrz. – A ja jak bóbr: liryka, … Czytaj dalej
– Powiedz mi jak mnie kochasz. – Powiem. – Więc? – Kocham cie w słońcu. I przy blasku świec. Kocham cię w kapeluszu i w berecie. W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie. W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach. I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona. I gdy jajko … Czytaj dalej