Zaczęło się od maila: „Kupiłeś przedmiot przez Kup teraz („Biologia inaczej” Glasera)”. Potem dwa kolejne o podobnej składni: „Fenomen kosmosu” i „Słownik sztuki francuskiej”. Pojechałem siedemnastką z Ogrodów na Żegrze Rondo, przebiegłem przez jezdnię, a potem szybkim krokiem, prostą, podszedłem pod blok czterdzieści osiem. Zadzwoniłem. Koleś mrocznym głosem poprosił, żebym czekał w klatce. Zapaliłem papierosa. Z windy wyszedł pewnym krokiem. W jednej ręce niosąc plastykową torbę, drugą wymachiwał kluczami na sznurku. Na zewnątrz, na podwórzu, zaczynało szarzeć.
Kiedy powiedział „Dzień dobry”, jakby się ocknąłem.
– „Dzień dobry” – odpowiedziałem. Pokazał książki. Wszystko w porządku, chociaż było z pewnością coś jeszcze. Coś trudnego, wyraźnego – jakiś przedmiot. Wtedy zobaczyłem jego dłoń skierowaną w moją stronę. Powiedział:
– „Proszę jeszcze na to rzucić okiem, może pana zainteresuje”. Ten leksykon terminów biologicznych o tym samym tytule?
– „Podziękuję” – powiedziałem i uścisnęliśmy sobie dłonie.
Po Aldissa, Flauberta i Słownik polsko-włoski jadę za Morasko. Pestką do końca, potem piętnaście minut autobusem. Totalne zadupie. Jest koniec marca, a tam śnieżyca. Nie ma chodnika, autobus rzadko. Pół kilometra poboczem, w błocie. Dzwonię do gościa, a ten mnie prosi, żebym się wrócił gdzieś pół długości, pod dom z zielonym szyldem „Zielarnia”. Idę poboczem, chodnika nie ma. Śnieg napierdala. Panna otwiera.
– „Dzień dobry. Ja w sprawie książek z Allegro”.
– „A, proszę bardzo”.
Robię krok w stronę mieszkania, ale panienka wejść nie pozwala. Cóż, inne miasto, inne zwyczaje. Mam całą piątkę. Daję więc piątkę (ładna jest, zgrabna): „Dzięki, w porządku”.
Musiałem wstać o siódmej, żeby odebrać powieść Gorkiego z biura firmy „Monter” na Karola Maya, w strefie industrialnej przy Rondzie Starołęka. Tak wczesne wstawanie, jeśli się nie przyzwyczaję, nie służy mi wcale. Czułem się trochę zdezorientowany. Szmer, turkot i warkot pracujących maszyn zmęczył mnie szybko. Zdążyłem się odzwyczaić od akustyki fabrycznej hali, głuchego stukania stali o stal. Kiedy przechodziłem spawacze przestawali spawać. W małym biurze na zapleczu właściciel popijał kawę i przeglądał gazetę. Gdzieś w jego wzroku widziałem poetę, przynajmniej tak to wyglądało na pierwszy rzut oka.
„Odchudzam bibliotekę. Pan czym się zajmuje?” – podał reklamówkę.
„Studiuję. Dziękuję.”
Już wychodziłem, kiedy mnie zatrzymał: „Proszę poczekać! Czasami piszę sobie trochę, proszę zobaczyć, oczywiście gratis.” Była to część trzecia „Wierszyków małego hydraulika”, wydanych własnym sumptem, z reklamą firmy „Monter” na tytułowej stronie. „I o to chodzi. Dzięki. Powodzenia.”
Nigdy nie daję więcej niż dwa złote. Bardzo rzadko więcej niż złotówkę. Zawsze odbieram książki osobiście. Nie jestem profesjonalistą. To tylko moje Hobby.
Adam Grzelec