„Z ręki Boga wychodzi oto zwykła dusza” Na równiny ziemi, gdzie odmiany światła i zgiełku, W jasność i ciemność, chłód i żar, w wilgoć i suszę; Rusza między nogi stolików i krzeseł, Podnosi się i pada, chciwa igraszek i pieszczot, Śmiało rzuca się naprzód i nagle strwożona Chroni się za wspartą na kolanie dłonią, Znów … Przeczytaj wiersz
Nie zawsze jabłko jabłkiem było, wpierw było szczere kwiecie, przedtem pienisty kwiecia cień, przedtem wiosenny sen na świecie, a najpierw – czysta miłość. Potem zielone wiały liście zielonym w krąg szelestem, po dziennym trudzie kos perliście piosenkę nucił wśród gałęzi, nawet gdy wiało deszczem. Jesienią liście podrętwiały, lato odeszło milcząc. Ach, co tam! w palce … Przeczytaj wiersz
Dla chorych diabłów, przewrotnych aniołów Szpital wariatów, za którego próg Nie przejdzie mędrzec ani książę liczb. Tam już na wieki oddać się czarnemu Którego zrodziła góra ognista, i tam pozostać – biała jako glista Pozostać wierną bóstwu nieznanemu W przepięknej małpy uściskach się miotać Słuchając ciszy międzygwiezdnych ech Patrzeć na męki i krew czarną żłopać … Przeczytaj wiersz
— O co ci szło, to ci mówiłem — powiedziałem — a co od ciebie z łaski dostawałem, to brałem! Skończ z tym obijaniem się po mojej sypialni, że aż meblom się chce płakać! Nie mam zamiaru walić w podłogę albo rzucać jabłkami! Do cholery z radiem, niech próchnieje! Nie mam już ochoty … Przeczytaj wiersz
Że, że wśród mych ścian światy, że wśród mych ścian skomlą światy, światy z miast, z miast które morzą, morzą nie ludzi lecz gwiazdy, morzą śpiewem, śpiewem cedzącym niebo, cedzącym je przez głoski dumy, przez światła nowe jak wiosny zapalane modą, i że nie widzę rąk dla których moje drzwi otworzyłem i że nie widzę … Przeczytaj wiersz
W blaskach zachodu pożółkł świat, Czule kwietniowy chłód się skrada. Spóźniłeś się o tyle lat, A jednak jestem tobie rada. Siądź bliżej, usiądź przy mnie tuż I uśmiechając się oczami Na ten niebieski zeszyt spójrz- Dziecinny zeszyt mój z wierszami. Przebacz, że tonąc w smutku złym Cieszyć się słońcem nie umiałam Przebacz i to, że … Przeczytaj wiersz
Tu, gdziem przed rokiem razem z tobą był, W pokoju tym dziś jestem sam. Przez okna prószy słońca żółty pył I brzmią, jak trzmiele, brzęki gam. Zamykam szczelnie okna, marszcząc brwi: Wszak była cisza temu rok… Zasłaniam kirem także szklanne drzwi, By, jak przed rokiem, był tu mrok. Zamknięty oto na wrzeciądzów spust, Nie pokój … Przeczytaj wiersz
Twarz Williama Turnera ogorzała od wiatru Rozkłada sztalugi aż w kipieli. Zanurzamy się w głębiny wraz z zielonosrebrną liną. On brnie w płyciznę królestwa śmierci. Pociąg wtacza się. Zbliż się. Deszcz, deszcz przeciąga nad nami. tłumaczenie Leonard Neuger
O, mam umarłych moich, i zwracałem im własną wolność, i zdumiony byłem, jak utuleni są, jak w tem umarciu zadomowieni szybko, sprawiedliwi, jak od opinji swej różni. Ty jeno, ty wracasz; muskasz mnie, okrążasz, pragniesz potrącić o coś, by zabrzmiało tobą, by cię zdradziło. Och, ty nie wydzieraj, czego się uczę zwolna. Ja mam słuszność; … Przeczytaj wiersz
Śród zieleni, śród lewady, Przez aniołów dzierżon ród, Niegdyś dźwignął się z posady Promienisty, wzniosły gród. Kędy Myśli królowania, Tam ten twór! Większej chwały nie osłania Żaden Seraf tęczą piór. Wstęgą złocistą, świetną, sławną Zwiewały znaki z hełmów wież. (Ach, jak to dawno już – jak dawno! I gdzież są dzisiaj, gdzież?) Nosiły powiew jak … Przeczytaj wiersz
O, już nieraz coś mi wróży, Że ta miłość się rozwieje, Krew wykipi w takiej burzy, Serce na nic spopieleje. Któż tych oczu blask wytrzyma, Kto ten uśmiech, ten głos rzewny? Nawet schronić się gdzie nie ma, Jam dni moich tu niepewny. Wyznam — może po wyznaniu Umniejszą się moje męki. Trudno przestać na wzdychaniu … Przeczytaj wiersz
Był chłopiec który z głową na ramieniu usnął przy stole nakrytym serwetą Był pusty pokój kobieta w żałobie oparła stopę o podnóżek aby poprawić czarną kokardę pantofla Było sukienne kłębowisko płaszczy w prowizorycznej szatni na zabawie porozrzucanych jakby kto ze złością daremnie szukał czegoś po kieszeniach Z głębi tej szatni czasem dochodziły śmiechy kobiece i … Przeczytaj wiersz
Jak te żywioły krzepną! — Światło księżyca, kredowa skała W której szczelinie leżymy Plecami do siebie. Słyszę jak sowa Krzyczy w zimnym kolorze indygo. Groźne samogłoski wstępują w me serce. Dziecko w białym łóżeczku przewraca się i wzdycha Teraz otwiera szeroko usta. Twarzyczkę ma wyrytą w bolesnym czerwonym drzewie. A oto gwiazdy — twarde, nieustępliwe. … Przeczytaj wiersz
Teraz jesteś materią nie lizaną płomieniami z długimi rurkami kości i martwym szpikiem twój własny Wielki Tydzień wędruje z Tycho co roku od niedzieli do niedzieli bez zmartwychwstania z placu na plac gdzie bratki rosną twarzami ku górze niczego nie pojmując wszystkiemu co umarło – twarde drewno wszystkiemu co umarło – sadzonki twarde drewno poza … Przeczytaj wiersz
Na sercu Henry’ ego usiadła swego czasu rzecz t a k ciężka, jak gdyby miał sto lat albo i więcej, i cały czas, szlochając, nie mogąc spać, nie umiał sobie Henry z nią poradzić. Znów wiecznie skądś dobiega go ten cichy kaszel, zapach, kurantów dźwięk. Jest jeszcze jedna rzecz, co chodzi mu po głowie- jak … Przeczytaj wiersz
Ta urocza bestyjka, ten wiersz, nie da sobie w kaszę dmuchać. Czasem chciałabym by miał ochotę na jabłka, ale jemu leci ślinka na czerwone mięso. Czasem chciałabym spacerować spokojnie wzdłuż brzegu, ale on chce zrzucić ubranie i dać nura. Czasem chciałabym wykorzystać małe słowa i powiększać ich znaczenie, ale on wykrzykuje całe słowniki, zawarte w … Przeczytaj wiersz
Popatrz na zachód słońca Wyspy płoną w płynącym pochodzie panując nad kremowo-zielonym morzem. Wyspy w ogniu! Wyspy jak pochodnie! Wyspy w triumfalnym pochodzie! W głębi błyska ciemny las podstępny, zazdrosny – egzaltowany, stojący w szeregu, triumf za triumfem… nieszczęsne pasma lasu w bladej mgle schwytane, uniesione – łączące się z majestatem. Gloria! Triumf! Klęczące, lwie … Przeczytaj wiersz
Skalane złoto, złoto smoka, ukryto w kamiennej twierdzy, górskim gnieździe, daleko od falujących pól i żywej wody. Jakby odlane z żelaza stoją cyprysy – najciemniejsze płomienie światła – na które nie ma wpływu żadna pora roku; a ludzie są bladzi jak lód, chociaż ubrani w ogień, o ciałach wypalonych, zdeptanych, jak ta spękana ziemia, którą … Przeczytaj wiersz