Adam Wiedemann to poeta, eseista, krytyk literacki i muzyczny, prozaik, tłumacz. Wiedemann urodził się 24 grudnia w Krotoszynie w 1967 roku. W roku 1986 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie w Ostrzeszowie, a w 1991 został absolwentem polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Mieszkał w Krakowie i Grabowie, obecnie mieszka w Warszawie.
W latach 1998-2001 był redaktorem nieistniejącego już pisma „Studium”. Teksty poetyckie publikował m.in. w „Odrze”, „Ha!arcie”, „Kresach”, „Ricie Baum”, „Dzienniku Portowym”, „Tygodniku Powszechnym”, „Pro Arte”, „Nowym Wieku”, „Czasie Kultury” czy „Kursywie”. W „Przekroju” publikował felietony w ramach cyklu „Dziennik duszy”, natomiast w „Res Publice Nowej” regularnie publikował felietony muzyczne w rubryce zatytułowanej „Dziennik ucha”.
Wiedemann w latach 90′ częściej funkcjonował w środowisku literackim jako prozaik niż jako poeta, czego odzwierciedleniem mogą być dwie nominacje do literackiej nagrody Nike – w 1998 roku za zbiór opowiadań „Wszędobylstwo porządku”, a w 1999 roku za „Sęk pies brew” (tytuł zbioru opowiadań „Sęk pies brew” stanowi fonetyczny zapis francuskiego wyrażenia „cinq pièces brèves”, co można przetłumaczyć jako – pięć krótkich opowiadań).
Był trzykrotnie nominowany do Nagrody Nike w 1998, 1999 i 2005 r. W 1999 roku został laureatem Nagrody Kościelskich . W 2008 r. otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia za tom „Pensum”. W roku 2011 tomik poetycki „Dywan” był nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia. Za kolejny zbiór wierszy „Z ruchem” w 2014 roku Wiedemann został nominowany do nagrody poetyckiej Silesius.
Rzeczywistość poetycka Wiedemanna jest chaotyczna i niepewna, pełna przypadkowych zdarzeń, których nie sposób w pełni zrozumieć, wyjaśnić, ująć w kompleksowy plan czy jednolitą wizję rzeczywistości. Styl Wiedemanna charakteryzuje się wyrafinowaniem, ironią oraz skłonnością do łączenia różnych rejestrów języka. Wykorzystanie materiału autobiograficznego to stały element w twórczości Wiedemanna.
Wiedemann do opisywania obserwacji codziennego świata często wykorzystuje przesadę. Jednak twórczość Wiedemanna oferuje nie tylko żart, twórczą przesadę czy przerysowanie, ale także skupienie, wysiłek poszukiwania i dostrzeżenia wśród chaotycznej mnogości pozornie nieistotnych zdarzeń jakiegoś sensu, a przynajmniej uznanie ich jako istotnego elementu rzeczywistości. Najprostsze i najpospolitsze czynności czy zdarzenia takie jak infekcja pęcherza moczowego czy wyrwanie zęba, mają w poezji Wiedemanna status równy elitarnym składnikom kultury wysokiej, przez co jego twórczość łączona jest z takimi pojęciami jak metafizyka codzienności czy też mistyka codzienności.
Tomiki poetyckie Adama Wiedemanna
Zbiory opowiadań Adama Wiedemanna
dla Elżbiety Siweckiej Bardzo w sumie przyjemnie. Przerażenie pełznie i nie ma skocz, moje żabki. Żeby znosić siebie, trzeba mieć odpowiednie lustro, niewymownie dokładne, lecz kogo na nie stać? Kogo stać na to, żeby się budzić rano? Chyba słońce i kota, a kot budzi się po to, żeby dalej spać. Z tych połączeń wynika nie … Przeczytaj wiersz
Jak długo czujesz się godny miłości, to coś tam. Boisz się czegoś? W pewnym momencie to przestaje być ważne. Pomyśl sobie, ile zagraża kotom buszującym po ogródku w poszukiwaniu skądinąd myszy na zabicie. Jeśli więc nie masz miłości, może jesteś senny albo choć głodny? Albo pić ci się chce z kolegami pod niepewnym niebem? Pomyśl, … Przeczytaj wiersz
Wszystko jest rezultatem działania substancji. Domy to kloce, puste w środku. Ciało to smutny wisior i dynda na gwoździu inteligencji bądź głupoty. A głupota jest ostrzejszym gwoździem, przebija cię na wylot i ani nie poczujesz. Ciało poddaje się temu wszystkiemu z charakterystycznym dla siebie entuzjazmem. Ach, uwielbia się ruszać, a także leżeć, rozrabiać, kobieta tego … Przeczytaj wiersz
1. Do rzeczy, kapitanie! Szalupa spłonęła, ale na szczęście nie toniemy. Tęsknimy za obiecanym rajem, którego nie dostał nawet ten, co obiecał. Był to człowiek-nikt,był to zaborca. Siedzeniem na krześle zarobił sobie na wstęgę, i uważamy to za dobre wynagrodzenie, jakkolwiek zawczasu wolimy zastrzec, że wstęgi tego typu nie są już produkowane. Co ja tu … Przeczytaj wiersz
A jednocześnie wiedziałem, że tak zrobi, bo jest to człowiek, który tak robi. W określonych warunkach nie można postąpić inaczej, i jest to rodzaj prawości. Stosowanie metafor piłkarskich już dawno weszło nam w krew, uzbrojeni jesteśmy głównie w pomidory, a jednak ciągle zwyciężamy, zgodnie z zasadą „trafić w czachę, ale nie trafić do paki”. Podobnie … Przeczytaj wiersz
Sam zamysł ciasta powstał dopiero w fazie pieca. Zmieszano ciebie ze mną, a nas z nimi, powstał gnój. Gnój mówi za nas, gnój się wczuwa, jego srogi wrzask przykuwa naszą uwagę, nie od dzisiaj wiemy, że nie wstyd śmierdzieć, pewne fazy istnienia są, owszem, trudne, ale jakiż biszkopt nie poddałby się pokrojeniu, by stać się … Przeczytaj wiersz
Nikt nie wie, czemu czas jest tak Panu bliski. Kotku mój, powiedz, co przynosi ktoś, z kim się całkowicie nie zgadzam? Świat nadal jest takim, jakim był. Kim było to dziecko, co ono nam daje? Ppp, gdzieś głęboką nadzieję. Mamy świadomość tego, że nastąpi zbawienie. W tym „jeszcze nie” odsłania się całe jego życie. Ten … Przeczytaj wiersz
Mistrzyni, świnio, nieskomplikowana Powierzchnio, cudzie na użytek szczeniąt! Ledwie ogrzany, szczekam. Psem będąc, wyglądam Na znawcę psich zwyczajów, konesera psiego Zapachu, zjadacza psich gówien. Pansemioza Uśpionych brzuchów, zdjętych butów. Teraz Otwierają się wrota ciemnych niebios-chlewów, Teraz leżący na plecach zaczynają chrapać. Długo w noc, długimi pazurami targam chaszcze Wyrastające z moich tobą przeoranych źrenic. Aż … Przeczytaj wiersz
Przedwczoraj po śniadaniu, na ziemi niemieckiej, postanowiłem się ogolić, wyjąłem z plecaka maszynkę i mydło, będące aktualnie kością niezgody między mną i Beatą Zużewicz, i ręcznik, i poszedłem w to miejsce, gdzie za drobną sumę można było zakupić 10 rodzajów prezerwatyw, a starzy niemieccy generałowie odlewali się jednocześnie jak na komendę; w lustrze zobaczyłem nareszcie … Przeczytaj wiersz
Kasi (i Asi) Z wrodzoną sobie nieciągłością Pragnę was poinformować Fortuna była zawsze podrzędną boginią ponieważ jest nieciągła A dalej kurde prosto jak leci Prosto jak leci Czy da się żyć bez Fortuny? Ale właściwie po co żyć skoro się już jest? Odrestaurowane budyneczki – oto czym byśmy byli żyjąc nadal Ustawiczność jest cechą prawdziwej bogini … Przeczytaj wiersz
Igor Strawiński napisał już tę piosenkę o sowie i kotku My wiemy: nic już więcej nie napisze On jednak zamyśla kwartet i symfonię (swoim zwyczajem nie słyszy ich toteż nie istnieją Nawet tam) a tymczasem jest wożony do miejsc gdzie był młody i gdzie napisał (kiedyś to było wszystko i teraz znowu) Jego obojętność porusza … Przeczytaj wiersz
Dopiero pod prysznicem w upiornie pustej (zalanej światłem jarzeniówek) wspólnej łazience uzyskałem pewność, że należało ten dzień zakończyć rozmową po francusku z tym chłopakiem kaleką, który swoim zjawieniem się w kuchni zakłócił nam cowieczorne liczenie pieniędzy i przeciąganą w nieskończoność herbatę. Bo tymczasem, to zupełnie bez sensu, skonał tu na moich rękach Naruz Hosnani (a … Przeczytaj wiersz
Wsiadłem. W przedziale siedział tylko jeden facet i spał, lecz gdy wkładałem plecak na bagażnik, obudził się i stopy w brunatnych skarpetach położył na siedzeniu, które ja zająłem, żeby się na nim zaraz ułożyć i zasnąć; teraz nieodwołalnie będzie je tam trzymał do końca, w każdym razie nie wysiądzie w Kępnie, zatem mnie pozostaje tylko: … Przeczytaj wiersz
dlaczego już czwarty raz przechodzę tędy sam i nie mam pojęcia kto mógłby tu ze mną iść a może tędy nikt nie chodzi i każdy by mnie wyśmiał gdybym mu zaproponował tego rodzaju skrót a dobry rozdokazywany Bóg zawczasu odziera mnie z towarzystwa żebym mógł z tą decyzją sam na sam być niezachwianie wolnym i … Przeczytaj wiersz
Chcąc wyjechać do Austrii a może i nie chcąc, wybrałem się pociągiem aż do Jarocina, ale przespałem Jarocin, wysiadłem cokolwiek dalej, wschodziło właśnie słońce, siąpił właśnie deszcz. Jakaś mała miejscowość; łaziłem po pustych torach w czarnym płaszczu, jak gdybym przynosił tu dżumę. Lecz nikt mnie nie obserwował, odezwały się właśnie koguty, a do mnie z … Przeczytaj wiersz