Pieśń od ziemi naszej

I

Tam, gdzie ostatnia świeci szubienica,

Tam jest mój środek dziś — tam ma stolica,

Tam jest mój gród.

Od wschodu: mądrość-kłamstwa i ciemnota,

Karności harap lub samotrzask z złota,

Trąd, jad i brud.

Na zachód: kłamstwo-wiedzy i błyskotność,

Formalizm prawdy — wnętrzna bez-istotność,

A pycha pych!

Na północ: Zachód z Wschodem w zespoleniu,

A na południe: nadzieja w zwątpieniu

O złości złych!

II

Więc — mamże oczy zakryć i paść twarzą,

Wołając: „Kopyt niech mię grady zmażą,

Jak pierwo-traw!”

Lub — mamże barki wyrzucać do góry

Za lada gwiazdką ze złotymi pióry —

Za sny nieść jaw?

Więc mamże nie czuć, jaką na wulkanie

Stałem się wyspą, gdzie łez winobranie

I czarnej krwi!…

Lub znać, co ogień z łona mi wypali?

Gdzie spełznie? — odkąd nie postąpi daléj? —

I — zmarszczyć brwi…

III

Gdy ducha z mózgu nie wywikłasz tkanin

Wtedy cię czekam — ja, głupi Słowianin,

Zachodzie — ty!…

A tobie, Wschodzie, znaczę dzień-widzenia,

Gdy już jednego nie będzie sumienia

W ogromni twéj.

Południe! — klaśniesz mi, bo klaszczesz mocy;

A ciebie minę, o głucha Północy,

I wstanę sam.

Braterstwo ludom dam, gdy łzę osuszę,

Bo wiem, co własność ma — co ścierpieć muszę —

Bo już się znam.