Twoje imię

Twe imię nie wiem czemu jest jak wróbel młody

i słodko jest go pieścić wziąwszy w obie dłonie

i jest jak próżnowanie nad błękitem wody,

jak kot śpiący w podwórku, płotek i jabłonie

i jak bielony domek w słoneczną sobotę

i jak zabawa w Indian: „Hugh” mówi „Pantera”

…twoje imię to kłamstwo serdeczne i złote

jak ostatnia pociecha dziecka co umiera —

to biel jabłka — dziecinne w twarz pocałowanie

…a tyś straszną muzyką, w której dusza tonie

a tyś co? — śmierć i wieczność szczęście, obłąkanie

tyś skrzydła me wichrowe ku niewiadomemu…

lecz twe imię to taki wróbel nie wiem czemu

i słodko jest go pieścić wziąwszy w obie dłonie.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska