Oto zstępowała córka Pharaonowa, aby się kąpała w rzéce: a panny jéj chodziły po brzegu rzéki. — Exodus. — Siostry moje! Przy świcie świéższą wodę macie, Schodźcie się, jeszcze żeńcy spoczywają w chacie Jeszcze odludny brzég Nilu i morza, Z Memfis ledwie głos dojdzie przygłuszonéj wrzawy A naszéj skromnéj, w cieniu tych gajów, zabawy Świadkiem … Przeczytaj wiersz
O, jakiż straszny okrzyk podniósł się na wietrze, Rzekłbyś, że ust tysiąca dotknęła śmierć sroga. Boże, oni ujrzeli, jak pod mieczem wroga Zachwiał się ich Kościuszko! Przez czarne powietrze (Gdy ucichło kozaków barbarzyńskie wycie Tryumfu), przez noc czarną, co z szumem opada, Wschodzi, pełen zmagania o ginące życie, Szept ranionej nadziei. Oto Wolność blada Idzie … Przeczytaj wiersz
Podróżnik wracający z starożytnej ziemi Rzekł do mnie: — Nóg olbrzymich z głazu dwoje sterczy Wśród puszczy bez tułowia. W pobliżu za niemi Tonie w piasku strzaskana twarz. Jej wzrok szyderczy, Zacięte usta, wyraz zimnego rozkazu — Świadczą, iż rzeźbiarz dobrze na tej bryle głazu Odtworzył skryte żądze, co, choć w poniewierce, Przetrwały rękę mistrza … Przeczytaj wiersz
Umilkły puzony i werble, i śpiewy. Przy Salomona łożu sennym Czuwają cheruby w odzieniu pancernym, Tysięcy sześć z prawej, tysięcy sześć z lewej. I strzegą, by w sennej nie strudził się męce, A ściągnie posępne brwi cienie, To z pochew wyskoczą stalowe płomienie, Jarzących się mieczów dwanaście tysięcy. Do pochew żelaznych wracają znów … Przeczytaj wiersz
Nie miał on sławy rycerskiego męża, Nie składał z własnej krwi ofiary Ni szedł w zwycięstwo wśród oręża, Ani zdobywał nam wrogie sztandary. Obce mu rzewne, natchnione canzony, Ni serca w męce za wszystkich rozdzierał, Ani mocarną dłonią walił trony, Ni w gromkiej sławie męczeństwa umierał. Kuł broń, co błyszczeć nie umie wspaniale, Znał pieśń, … Przeczytaj wiersz
Sława imienia twego aż do nas dolata, A dźwięk jego tak wzniosły jest i tak wspaniały, Iż napełnia odgłosem swoim wszechświat cały, Brzmi wszędzie i brzmieć będzie po tysiączne lata. Imiona bohaterów z nadziemskiego świata Spadają gromem. Bóg je zamienia w pieśń chwały, Ażeby potomności zdumionej śpiewały O wawrzynie, co skronie wybrańców oplata. I z … Przeczytaj wiersz
Światła, ciemnoty, chwały i nicości, Zbiorze! osnowo potwornie zmięszana, Gwiazdo fatalna Królom i wolności! Nawałnicą wzniesiona do téj wysokości. Od nawałnicy porwana! Ty, którego zawód krwawy, W zdumiewającym fortuny niestatku, Na ostatnim szczycie sławy, Wielkości szczęścia zrównał, wielkością upadku. Boże śmiertelny! Góry pod twemi stopami Schylały się, gościniec czyniąc tryumfalny; Władnąłeś posłusznemi tobie żywiołami: A … Przeczytaj wiersz
Jeżeli nie lękasz się pieśni stłumionej, złowrogiej i głuchej, gdy serce masz męża i jeśli pieśń kochasz swobodną – posłuchaj. Szeroka, szeroka jest ziemia, gdy myślą ogarnąć ją lotną, szeroko po ziemi więzienia, głęboka w wiezieniu samotność. Już dziąsła przeżarte szkorbutem, już nogi spuchnięte i martwe, już koniec, już płuca wyplute – lecz palą się … Przeczytaj wiersz
Niepomny, że nadchodzą już zmierzchu godziny, Marzy, błądząc rękami wśród mroków półtonu, Jako ptak zawieszony pod niebem palfonu, Michał Anioł, samotny stoi na szczycie drabiny. Chmurny czasem i pyszny jako Serafiny Groźną ręką strącone w głąb boskiego tronu, Przy jękliwej modlitwie wieczornego dzwonu, Oczy mrużąc, przystaje u wejścia Sykstyny. I gdy piosenką zadzwoni idący z … Przeczytaj wiersz
Mój Feliksie! wszak ludzie zaprzeczyć nie mogą, Że wszelka linia prosta jest najkrótszą drogą; Że gdy pod jedną miarą wykroisz je ładnie, To trójkąt do trójkąta najściślej przypadnie; Że kwadrat stoi prosto, a trapez pochyło; Że koło jest płaszczyzną, a ośmiościan bryłą; Że x algebraiczne cyfra niewiadoma: Lecz z tego nie wynika, byś miał siedzieć … Przeczytaj wiersz
I Wielkości! komu nazwę twą przydano, ten tęgich sił odżywia w sobie moce i duszą trwa, wielokroć powołaną, świecącą w długie narodowe noce; więc, choć jej świeży grób opłakiwano, przemoże Śmierć i trumien głaz zdruzgoce; powstanie z martwych na narodu czele w nieśmiertelności królować kościele.II W szkarłatach mię spowito w złotej trumnie i pochowano na … Przeczytaj wiersz
Tren żałobny na śmierć Bolesława Chrobrego Ludzie wszelkiej płci i wieku! Wszystkie stany, spieszcie! Pogrzeb króla Bolesława w bólu dziś obaczcie! Nad wielkiego męża zgonem ze mną w płacz uderzcie! Biadaż nam, o Bolesławie! Gdzież twa sława wielka? Gdzie twe męstwo? Kędy blask twój? Kędy moc twa wszelka? Jeno łzy ma dziś po tobie Polska-rodzicielka! … Przeczytaj wiersz
Przerosło mnie serce cały jestem wewnątrz korzeń Białe trawki wyrastają mi z warg Julia córka rzezaka wprawnymi po ojcu wargami uprawia moją chorobę
Słowa nasze, nawet co ważniejsze słowo ściera się w użyciu, jak ubiór, co sparciał. Chcę, by zajaśniało na nowo najdostojniejsze ze słów – partia. Jednostka! Co komu po niej?! Jednostki głosik cieńszy od pisku. Do kogo dojdzie? – ledwie do żony! I to, jeżeli pochyli się blisko. Partia – to głosów jeden poryw – zbity … Przeczytaj wiersz
GENERALE! DWADZIEŚCIA DWA LATA!!! Tam, za dostojnym biurkiem jednym pociągnięciem pióra ścisnął pan na szyi mego brata pętlę hańbiącego sznura… Mój brat – ma dwadzieścia dwa lata… Żydom całego świata spokój z serc uciekł i znikł ta pętla ściska im serca wydziera im z piersi krzyk: Generale! Generale! ON MA DWADZIEŚCIA DWA LATA… Młode ciało … Przeczytaj wiersz
Nie najlepiej urządził sobie życie niejaki Eric Blair na wszystkich zdjęciach twarz jego niecodziennie smutna. Lichy uczeń Eton – Oxford – potem służba w koloniach gdzie zmniejszył liczbę słoni o jednego słonia. Asystował przy wieszaniu niesfornych Birmańczyków opisał to dokładnie. Potem wojna w Hiszpanii w szeregach anarchów, Jest takie zdjęcie: bojowcy przed barakiem Lenina w … Przeczytaj wiersz
Jeśli Cię Michał Anioł porównał do słońca, A siebie do blednącej upodobnił luny, Jeśli Cię boski Ronsard wysławiał bez końca, Niezmordowaną ręką w złote bijąc struny, Jeśli Cię już nazwano słońcem, różą wonną, Jeśli Cię porównano do dźwięczącej lutni, Ja dla Ciebie, o Mario Wiktorio Colonno, Sięgnę wyżej i nazwę Cię smutniej! Tyś jest jak … Przeczytaj wiersz
Fotel i książki, i świeca z cieniem i nagle w świecy jęk pełen skarg: to ćma płonie jasnym płomieniem jak sama Joanna d’Arc…
Daleki, był już blisko Mozarta i tutaj spłacał mu, co pożyczone, a czym żył przez tak długie lata – w ciszy, w uniesieniu palców dźwięki wracały na tamtą stronę A nas bolały nadgarstki, kiedyśmy rzucali mu na koniec ziemskie okruchy 1997
Bolesław, książę wsławiony, Z daru Boga narodzony, Modły świętego Idziego Przyczyną narodzin jego. W jaki sposób się to stało, Jeśli Bogu tak się zdało, Możemy wam opowiedzieć, Skoro chcecie o tym wiedzieć. Doniesiono raz rodzicom, Którym wciąż brakło dziedzica, By ze złota dali odlać, Co najrychlej ludzką postać. Niech ją poślą do świętego, Na intencję … Przeczytaj wiersz
A któż to jest ten mały dzidziuś w kaftaniku? Toż to mały Adolfek, syn państwa Hitlerów! Może wyrośnie na doktora praw? Albo będzie tenorem w operze wiedeńskiej? Czyja to rączka, czyja, uszko, oczko, nosek? Czyj brzuszek pełen mleka, nie wiadomo jeszcze: drukarza, konsyliarza, kupca, księdza? Dokąd te śmieszne nóżki zawędrują, dokąd? Do ogródka, do szkoły, … Przeczytaj wiersz