Agnieszka Wolny-Hamkało to ceniona poetka, prozaiczka, dramatopisarka i redaktorka. Jej twórczość obejmuje liczne powieści, wiersze, książki dla dzieci i antologie opowiadań. Niektóre z jej znanych dzieł to „Zaćmienie” (2013), „41 utonięć” (2015), „Moja córka komunistka” (2018) oraz „Lato Adeli” (2019). Jest również autorką tomu szkiców „Inicjał z offu” (2013) i poematu „Nikt nas nie upomni” (2016). W swoim dorobku ma dziesięć tomów poezji, w tym „Mocno poszukiwana” (1999) i „Borderline” (2013).
W 2020 roku wydano wybór jej wierszy zatytułowany „Zerwane rozmowy. 105 wierszy na różne okazje” z posłowiem Jakuba Skurtysa. Agnieszka Wolny-Hamkało jest również autorką kilku sztuk teatralnych, wystawianych w renomowanych teatrach, takich jak Teatr Polski we Wrocławiu. Pisała felietony dla „Przeglądu” i „Rymsa”.
Zdobyła wiele nagród literackich, w tym Nagrodę IBBY za „Lato Adeli” i wyróżnienie IBBY za „Nikt nas nie upomni”. Mieszka we Wrocławiu i pełni funkcję kuratorki literackiej na Międzynarodowym Festiwalu Opowiadania. Jej wszechstronna twórczość zdobywa uznanie zarówno wśród czytelników, jak i krytyków. Agnieszka Wolny-Hamkało jest aktywną uczestniczką życia literackiego i artystycznego.
Agnieszka Wolny-Hamkało – tomiki poetyckie
Mocno poszukiwana, Atut, Wrocław 1999.
Lonty, Lew – Leopold Wróblewski na zlecenie Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Wrocław 2001.
Gospel, Biuro Literackie, Wrocław 2004.
Ani mi się śni, Biuro Literackie, Wrocław 2005.
Spamy miłosne, Wydawnictwo a5, Kraków 2007.
nikon i leica, WBPiCAK, Poznań 2010.
borderline, EMG, Kraków 2013.
Występy gościnne, Igloo, 2014
Panama smile, WBPiCAK, Poznań 2017
Zerwane rozmowy, Warstwy, 2019 – antologia poezji. Wybór i redakcja Jakub Skurtys
Raster Lichtensteina,, Warstwy 2021.
Przez całą noc olbrzym kiwał się przy bankomacie. Nie mogłam spać i kibicowałam mu z okna. W programie przyrodniczym o mątwach cytowano amerykańską poezję: „Morze północne nigdy nie zasypia”. Założyłam buty i poszłam na plażę. Sprzedawca bursztynów piekł kiełbaskę nad małym ogniskiem przy wydmach. Nasze granatowe cienie turlały się po piasku. Biały ptak z dziobem … Czytaj dalej
Świat wykonuje tajemniczy obrót i od tej chwili wszystko idzie źle: ze zbiorników wód wypełzają żółwie, jabłka pachną fryzjerem, internauci słowem roku wybierają Brno. Paliłaś w kominku domami dla lalek. Twój parasol to kaptur kobry. O czym ja myślałam, byłam chyba chora. Kiedy byłeś z nią, lubiłam cię bardziej. Z hotelu Jubilat zginął złoty żuk. … Czytaj dalej
Widziałam cię w knajpie, miałeś minę jak orangutan. Przepraszam, że zaczepiałam ludzi, opowiadając im naszą historię, ale ktoś mógłby pomyśleć: to zwykły miły pan, który zaraz kupi w Lidlu owsiankę – i spokojnie można powierzyć mu własne życie.
Po weekendzie zostaje w lodówce kiełbasa czerwona jak ruskie złoto. I zapalenie spojówek. Kot siostry, który się zatruł gwiazdą betlejemską. Jakbym miała na ustach zimno, mógłbyś przynajmniej powiedzieć „wyglądasz dziesięć lat młodziej z tym zimnem”. A tak – oko czerwone jak ruskie złoto, jakbym dostała popcornem podczas zbliżenia. Noc to tropikalny bęben, który gubi rytm. … Czytaj dalej
Zmienić telefon, pogubić kontakty i wszystkich przyjaciół poznawać po składni.
W pudełku pod schodami już coś się zalęgło. Nocą miasta spiskują przeciw nam. Od soboty nie śpię – mówię. Chyba nie muszę mówić, jak to u mnie wygląda. Słyszysz? To płaczą rodziny smoleńskie. Telewizja nadaje ich płacz. Ruszmy się na karaoke z delfinem, sprawdźmy, dlaczego knajpy na rogach ulic są dla nas tak dobre jak … Czytaj dalej
Origami składane w trójkącie żółtego światła Dźwięk zaginanego papieru Noc w noc papier, koła na stole, maile od Hindusa Koncentracja gotówki na kontach Głuchy telefon, czarno w listach, groźby
Durne marzenie o lekkich, cyfrowych tekstach w nieskończonej pamięci kindla – czemu znów mnie zawiodło? Wracam z zakupów w księgarni, pocę się pod kurtką z nubuku i wiem: będą bolały mnie plecy. Robi mi się naprawdę przykro: za chwilę skończą się te wspaniałe pieniądze.
Fast foody, bo lubiłeś jedzenie w powietrzu, kable, bo pamiętam, jak je nawijałeś na bębny. Wiedzieliśmy od początku: to miasto nas nie pomieści. Za bardzo siebie nie przypominamy. A może będzie jak w wierszu Casado? Małe miasta się rozrosną i połączą w jedno, takie, w którym będzie miejsce i dla małej, i dla ciebie, i … Czytaj dalej
Dziwne, nagle jestem bez ciebie samotna jak Kaspar Hauser na ulicach Norymbergi. Nie umiem usiedzieć w jednym wierszu. To tylko uczucia – mówię sobie, chodząc po pokoju. To tylko uczucia, przemijają.