Jak przystało na Nagrodę Artystyczną Miasta komisji przewodniczy kobieta zarazem profesor prawa Nawet gdyby znał te wszystkie nazwiska niewiele by mu mówiły ale nie znał nawet nazwisk konkurentów (Te jednak były bardziej znane) Tak czy owak, mniej znani nagradzają bardziej znanych? Czy to w porządku? Wydaje się że z punktu widzenia równości szans rzecz raczej … Przeczytaj wiersz
Są w nas ślady, które tylko sami możemy zabezpieczyć Jeżeli tylko potrafimy z takiego drobiazgu zdjąć odcisk I wtedy jakaś dziewczyna, zagubiona, odzyskuje ochotę do życia, a prawdziwy czytelnik mówi: jeszcze zdarzają się wiersze. tłumaczenie Jakub Ekier
Niechaj mnie Zośka o wiersze nie prosi, Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci, To każdy kwiatek powie wiersze Zosi, Każda jej gwiazdka piosenkę zanuci. Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci, Słuchaj — bo to są najlepsi poeci. Gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone Będą ci całe poemata składać. Jabym to samo powiedział, co one, Bo ja się … Przeczytaj wiersz
Ja rymów nie dobieram, ja zgłosek nie składam, Tak wszystko napisałem, jak tu do was gadam. W piersi tylko uderzę, wnet zdrój słów wytryśnie, A jeśli na tym prądzie iskra boża błyśnie, Nie wynik to rozumu ani płód marzenia: Od Boga ją przyjąłem na skrzydłach natchnienia; Nim widzi; przyszłość, chwytam myśli, czuciem rządzą, Nim silny, … Przeczytaj wiersz
Dzieckiem mię wzięłaś, przez rzeki i bory Na ręku niosłaś, siostrzyco Apolla. W spowiciu mgieł tych, co kryją rozdroże, W noc na mogile tuliłaś wśród pola. Z brzaskiem mi, chłopcu, wskazałaś ugory, Że są niczyje, szepcąc, jeno boże… A gdy na puszczy wróg mię gnębił skrycie, — Gryząc niewoli na obczyźnie pęta, Brałem ożywczy chrzest … Przeczytaj wiersz
skąd do mnie przychodzisz wierszu i gdzie znikasz podobno przychodzisz do mnie na setce ketrelu (jakie to szczęście że nie ukrywam tabletek głęboko pod językiem a potem gdy nikt nie widzi jeszcze głębiej pod prześcieradłem pod siennikiem) jakie to szczęście że mój język jest w ciągłym ruchu skąd do mnie przychodzisz dziecinko dlaczego nie chcesz ze mną pozostać tak bardzo pragnę bawić się z tobą i nie przegrywać
nic nas tak nie zaprząta jak wiersz (wyobrażenie wiersza) który zawsze ustępuje pod naciskiem słowa i zawsze mu czegoś brakuje ale nie wiem czego gdybym wiedział tobym (odrzuciwszy ketrel) nad tym tekstem ani chwili dłużej nie siedział (14 V 2015)
kochałem was przyjaciele lecz nie tak bardzo żeby się zatracić choć poszedłbym za wami znacznie dalej jeszcze dalej gdyby nie chora matka której musiałem podać halopopierdol w kropelkach bo wypluwała wszystkie tabletki zarzekając się przy tym że poezja to co innego poezji się nie wypluwa (11 I 2016)
Poezja ziemi nigdy nie zaginie: Gdy ptakom blasków jesiennych ulewa Każe się schronić w lubym cieniu drzewa, Śród żywopłotu pieśń z pokosów płynie: To konik polny wodzi rej w drużynie Piewców!… bez końca w śpiewie tym rozbrzmiewa Rozkosz i radość; nawet gdy omdlewa Z uciech – spoczynek trawa da jedynie. O tak! Poezja ziemi nie … Przeczytaj wiersz
Pośród ludzi, od nich zdala, Za czem tęsknisz, wzdychasz skrycie? Wszak wydarłeś zmysłom życie, Wszak świat duszy cię zapala. Zmysły zwodzą, pogardź niemi, Własną gwiazdą myślom świeć, Co ziemskiego, zostaw ziemi, Nieba szukasz — w niebo wzleć. Wytężyłeś swe ramiona Gdzie myśl, przepaść wieków chłonie, Bo iskierka z bóstwa łona, W twojej duszy ogniem płonie … Przeczytaj wiersz
(Julianowi Tuwimowi) Jeden bałamutny był, drugi wiersz zaś smutny był, pierwszy wiersz o demi-vierge ucho pieścił i szeleścił… Wpadł do głowy jak do sadu, z drugim wierszem gadu – gadu… A ten drugi był z purpury chmurny, górny i ponury. Przed tym pierwszym bardzo wstyd mu że lekkiego nie ma rytmu że ma tylko słowo: … Przeczytaj wiersz
Ty przychodzisz jak noc majowa, biała noc, uśpiona w jaśminie, i jaśminem pachną twoje słowa, i księżycem sen srebrny płynie, płyniesz cicha przez noce bezsenne – cichą nocą tak liście szeleszczą- szepcesz sny, szepcesz słowa tajemne, w słowach cichych skąpana jak w deszczu… To za mało! Za mało! Za mało! Twoje słowa tumanią i kłamią! … Przeczytaj wiersz
Nie lubisz moich wierszy. Nie wzrusza cię księżyc, który je, niby chmury, potrąca nawisłe, ani gwiazd spadających jak dzwony potężne między słowa wezbrane i fale na Wiśle. Nie lubisz, gdy rozchylam wśród nocy wiosennej krzak jaśminu drgający wołaniem słowika lub gdy stąpam na palcach niepokoju pełen ręką drżącą twe okno skrzypiące odmykać. Chciałabyś, żebym pisał … Przeczytaj wiersz
Gędźby nad wszystko, gędźby w każdej chwili! Przeto wiersz raczej Nieparzysty bierz, Mglistszy, płynniejszy, rozpuszczasz go, gniesz, Nic w nim, co cięży lub się nie uchyli. Pamiętaj także, przy wy-borze słów, Zbyt nie unikać niedbałości pewnej: Oh, nic milszego od piosnki rozwiewnej, Gdzie się Niepewne z Pewnem łączy znów. To piękne oczy za gazy zasłoną, … Przeczytaj wiersz
Z pokorą nasze pochylamy głowy Przed twoim sądem, o publiko gniewna! Bo chociaż wyrok bezwzględnie surowy, Jednak jest słusznym w gruncie, to rzecz pewna; I przyznać musim, że nasz chór harfowy I nasza nuta szpitalno-cerkiewna Z całym przyborem schorzałej fantazji Jest dziś najgorszym rodzajem inwazji. Po zgasłych wieszczach w ręce słabe, drżące, Wzięliśmy lutnie, w … Przeczytaj wiersz
żeby dotknąć istoty rzeczy, trzeba odgryźć sobie palce. a obraz bez ram, to tylko element złożonego procesu patrzenia. zaznaczający krawędzie, zamykający środek. a w środku przecież są te wysłużone drzwi. więc po co szukać wierszy w sobie, skoro wystarczy chodzić z zamkniętymi oczami. pić z odwróconych szklanek, silić się na oryginalność. a nocą myśleć czasownikami. … Przeczytaj wiersz
Wiecznie śpiewacie na tę samą nutę! Śpiewacie rozpacz dziką i bezbrzeżną, Serca przedwczesną goryczą zatrute I melancholie mglistą a lubieżną, Senne miłoście szpilkami przekłute, Rany zadane jedną rączką śnieżną, I omijacie skrzętnie każdą radość – Strojąc się w duchów księżycową bladość. Po tysiąc razy te same westchnienia Ślecie do oczu niebieskich lub czarnych, Do … Przeczytaj wiersz
to równoczesny błysk spojrzeń na ziemię i Ziemię z perspektywy księżyca i przez najczulszy mikroskop stara sztuczka wykradziona bogom hartowania rozżarzonych chwil w lodowcu Wieczności: chwilowe granie na nosie przemijaniu
Jestem niespokojna. Boję się o kobietę która nie żyje już od siedmiu godzin. Co będzie z nią dalej? Boję się o jej dziecko które starsze o siedem godzin rozpłakało na głos szklankę. Boję się o nasz wiek ponad wiek rozwinięty. Przez te siedem godzin zabiło się miliony katastrof. Pozatapiały się rzeki. Oberwane chmury leżały deszczem. … Przeczytaj wiersz
Wiersz musi być tym, czym jest. Nie powinien udawać poematu ani zastępcy naczelnika powiatu, ani sklepowej, która ma okres. Nie powinien wyrażać ducha czasu ani go nie wyrażać, nie powinien być dokumentem, ani nim nie być. (Od czasu do czasu mógłby zapytać.) Powinien umieć sobie wyobrazić czym mógłby być, gdyby nie to czy tamto.