Wyznanie mężczyzny od którego kobieta odchodzi jak lato i powraca jak lato

przez

Ewa Lipska

Odchodzisz ode mnie

jak lato.

I powracasz do mnie

jak lato.

Wjeżdżasz nagle na rynek (Opel Raiły 1900

o mocy 102 KM)

Ostatni raz ty. Ostatni raz ja.

Ostatnia moja cierpliwość

ale

nie ostatnia.

Tyle jej narosło że wystarczy

na całą naszą miłość.

Oby zabrakło. Oby nie.

A ty nawet nie wyłączasz świateł.

Zjawiasz się taka lekka jak karoseria.

Coraz więcej mniej ciebie.

Taka mniej więcej ty.

Zjawiasz się nagle jak katastrofa.

I kiedy oboje giniemy w tym wypadku

to nawet nie ma nikogo kto by nas

chciał przejechać na przestrzał

(naszą miłość)

abyś już więcej nie mogła

odchodzić ode mnie

jak lato

i powracać do mnie

jak lato.

Twoja ocena

Przeczytaj inne wiersze tego poety

Ewa Lipska

Wiersze popularnych poetów

WRZESIEŃ NOWYCH PRĘDKOŚCI

Dni lekkie, jabłkowite, pod stopami miękko. Nie znalazł się „papierosek”. Chmura z bruzdy polnej poleciała w górę, brunatny smak mięsa i wręcz, zobacz, mętnie: nie zachwyt, nie smutek. Kaktus na…

Turyści słów

Turyści słów. W linowej kolejce. Mówimy coraz bardziej stromo. Malujesz usta nad przepaściami. Skąd ci przyszła do głowy ta aluzja? Przed nami droga. Szeptem w dół. Coraz krótszy oddech znaczeń….

Bóg mnie opuścił

Bóg mnie opuścił — nie wiem, czemu… Źle Mu w niebiosach! Wiem, że źle Mu… Ojciec mój tak swą śmierć przeoczył, Że idąc do dom — w grób się stoczył….