budzę się i mam przed oczami sufit,
wiesz – takie odwrócenie grawitacyjnej
jaźni. i wiem instynktownie, że to wszystko
przez niego – igra sobie ze mną, celowo
podkłada pod oczy, stopy, ręce najmniej
spodziewane elementy, że człowiek sam
nie wie gdzie zrobić
przerzutnię. chodzę po mieszkaniu, kota
szukam. co raz potknę się o pustą
butelkę po deszczu, na chwilę zatrzyma
mnie widok zza okna: białe stepy śniegu,
kilka nagich drzew – tak szczelnie
przysłonięte firanką, że nic nie widać.
że zostaję przy oknie na kilka godzin.
kota szukam. nie widzieliście może? nazywa
się tak samo jak ja. też nie wie gdzie
jestem. szukamy się nawzajem, tylko nie
wiemy jak na siebie krzyczeć
Tomasz Pułka