Krzysztof Kamil Baczyński (1921-1944) był polskim poetą, urodzonym w Warszawie. Jego twórczość została silnie związana z okresem II wojny światowej i powstania warszawskiego.
Baczyński w młodym wieku wykazywał talent literacki, pisywał wiersze i utwory prozatorskie. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, ale jego naukę przerwał wybuch wojny.
Podczas okupacji niemieckiej Baczyński zaangażował się w działalność konspiracyjną i został żołnierzem Armii Krajowej. Jego wiersze były pełne patriotyzmu, odzwierciedlały ból i cierpienie polskiego narodu pod okupacją, ale także wiarę w wolność i niezłomną postawę.
Baczyński walczył w powstaniu warszawskim, gdzie służył jako żołnierz w batalionie „Zośka”. Zginął 4 sierpnia 1944 roku w wieku zaledwie 23 lat, trafiony przez niemiecki pocisk artyleryjski.
Twórczość Baczyńskiego, zwłaszcza jego poezja, jest uważana za wybitną w polskiej literaturze. Jego wiersze są pełne emocji, liryzmu i patriotyzmu, ukazując zarówno tragizm wojny, jak i piękno ojczystej ziemi.
Najważniejsze zbiory wierszy Baczyńskiego to „Dwie miłości” (1940) i „Poematy” (1943). Jego poezja jest nadal czytana i doceniana za swoją głębię, siłę wyrazu i odwagę w wyrażaniu najważniejszych wartości ludzkiego życia. Baczyński jest uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich poetów.
Basi Madonno moja, grzechu pełna, w sen jak w zwierciadło pęknięte wprawiona. Duszna noc, kamień gwiazd na ramionach i ta trwoga, jak ty – nieśmiertelna. Madonno moja w grzechu poczęta, to nie są winy, którym łez brak. Noc jak zwierzę zatulone w strach, noc, która zawsze pamięta. Usta są gorzkie i suche, do łodyg spalonych … Czytaj dalej
Deszczu srebrne gałązki rosną jak gotyckich krużganków motyl, ptaki dzwonki zielone niosą na przejrzystych wstążeczkach lotu. jeden uśmiech dziecinnych lądów błękitniejszy mi jest niż woda, bo mnie żłobi niedobra mądrość, bo się kończy nieżywa młodość. Kurant jeszcze z pnącej się wieży, wzgórz zielonych faluje dywan i poznaję miasto w obłokach, nie wiem tylko, jak się … Czytaj dalej
O nieba płynnych pogód, o ptaki, o natchnienia. Nie wydeptana ziemia, nie wyśpiewane Bogu te drzewa, te kaskady iskier, ten oddech nieba, w ramionach jak w kolebach zamknięty. Jak cokoły drzewa z szumem na poły; serca jak dzbany łaski, takie serca jak gwiazdki, takie oczu obłoki, taki lot – za wysoki. Słońce, słońce w ramionach … Czytaj dalej
To wszystko trwa czy mija. Co zostanie, gdy nieświadomi poczujemy dłoń wspartą o ramię nasze, o trumny i kochanie, a spod nas grzmotem zarży niewidzialny koń? I co? czy jak ułani na wojenkę zjaw, czy jak komety lądom w biegu świecić? czy w kawalkadach purpurowych traw stać się jak chmurom – dzieci? O, nie znać … Czytaj dalej
Szary pejzaż tętni kroplami w rzeki gęste, lśniące jak ołów, noc przepędza do pustych obór czarne chmury, stada bawołów. Po wądole nakisłym zmierzchem pełźnie szumem chmur szarych liszaj, przez zasiane w ugorach cisze dzień brzeziną schodzi przez pole.