Dusza jest smutna wraca zima

przez

Guillaume Apollinaire

Serce nie umie nic wyrazić

Może niczego nigdzie nie ma

Zima miłości grób wymarzły

I jedna tylko rozpacz niema

Więc czemu serce moje dzwoni

Z samej głębiny zasmucenia?

Czekasz mnie z sercem swym na dłoni

I nie wiesz że się w błękit zmieniam

I że cię spotkam przemieniony

Jestem błękitnym snu żołnierzem

Porzuć rozsądek myśląc o mnie

Marzenie co do końca zmierza

Roztapia się na nieboskłonie

Cofając się spod twoich wejrzeń.

Ty którą kocham bez pamięci

Gdy ku jutrzence wznoszę oczy

Kocham jak długo słońce świeci

I wielbię z zapadnięciem nocy.

tłumaczenie Artur Międzyrzecki

Twoja ocena

Przeczytaj inne wiersze tego poety

Guillaume Apollinaire

Wiersze popularnych poetów

Aziz idź do nieba

Najpierw przyjechał dźwig, w zimne popołudnie było blisko zera. Założyli linę na szyję, ramię szarpnęło Szara koszula nie zatrzepotała jak skrzydła. To nie był motyl ani ptak, to nie była…

Zapłakane oczy

Zapłakane oczy Zapomniane oczy których nie ma już od wielu lat. Całowane usta Ukochane usta które zabrał mi szeroki świat. A jednak w noc każdą widzę je we śnie Tak…

Prócz mnie — nie będziesz miał oblubienicy, Prócz mnie — nie ujmiesz innego zwierciadła, Byś w niem się własnej odeśnił źrenicy, Do mosiężnego podobien widziadła! Żadne ci dziewczę różanem brzemieniem…