Waga

Zuzanna Ginczanka

Po czym poznaje się miłość? Czy po tajemnym wzburzeniu,
które ogarnia, gdy spotkasz krągłą spadzistość ramienia
słodzą niż inne siedmiokroć? Czy też po strojach skrzydlatych,
które haftujesz nicią i w które zaplatasz kwiaty,
żeby okazać się piękną i godną płomienia w oku?
Czy też po wiernym nawyku stopionych ze sobą kroków
i zestrojonych oddechów i ręki, która spotyka
zawsze gotową rękę, gdy jest spragniona dotyku?
Albo być może po uldze, z jaką powrócisz z zamętu
do twarzy, jak do ojczyzny, do której suną okręty
z bardzo dalekiej podróży? Albo być może po tym,
że krzykniesz przebity zdradą, zerwiesz się, padniesz z powrotem,
znowu się zerwiesz i krzykniesz i znów ci osłabnie ciało,
jak gołąb trzepoczący przeszyty pierzastą strzałą?

Po czym poznaje się miłość? Złączeni mocnym uściskiem
stoją oboje strwożeni każde tym ciałem zbyt bliskim
i milcząc szukają znaków. Dwa nieruchome posągi
dojrzysz pod chmurą płynącą, nad wodą, w której dwa pstrągi
gonią chmury odbicie, albo noc całą do rana
ścigają Znak Koziorożca, Lwa, Ryby i Barana.
Uścisk ich złączył pod chmurą, nad wodą. Jakimże prawem?
Odbici w strumieniu rwącym ważą powoli tę sprawę.
Oto są oczy w oczach, oto na ustach oczy
i oto usta w ustach. Jakżeż ją poznać? Po czym?
Czy po tych strojach skrzydlatych, czy po tych strojach skrzydlatych,
które haftujesz nicią i w które zaplatasz kwiaty?
Jedno zdejmuje Znak Wagi raz ze strumienia, raz z nieba
i mówi z ogromnym smutkiem: po tym że znaku nie trzeba.

Twoja ocena
Zuzanna Ginczanka

Wiersze popularnych poetów

Wiersz dla Brigitte Bardot (2)

Ostatnio już tylko pojedyncze zdania. Oczywistość wniosków praktycznie uniemożliwia prowadzenie śledztwa, bo któż zna, któż znałby imiona wszystkich kundli wałęsających się po miasteczku, wzrok jak kundel (mniejsza zresztą o porównania), jak weszka na brudnym kundlu snuje się po tekście i kąsa (nawet kąsa), zerkając wprost,…

Tramwaj

W pełnym biegu wsiadam już się nie zagapię Zakasuję wszystkich Nigdy mnie nie złapią Jadę sama tym tramwajem Będę na pętli tuż przed Podążaniem Gdy zostajesz w tyle Prawda w oczy kole Lecz na pełnym gazie Nie ma cię co boleć Jadę… Jakby się nie…

NOIR

Mogę tego nie pisać, ale to rośnie, sieje i coraz trudniej podpalić papierowe miasto, które pełznie mokre pod szyldami. Mogę tego nie pisać, ale będę jak dziobaty facet na szczudłach z czymś zbyt ciężkim i metalowym na ramieniu — z językiem przyklejonym do brody. Serio,…